Αναζήτηση σε μολυβένιο κόσμο

Μια ζωή έψαχνε. Την ζωή όμως δεν την βρήκε παντού. Ίσως ήταν εκεί που οι άνθρωποι πετούν ότι δεν τους αρέσει, εκεί που καταλήγουν τα άχρηστα, αυτά που νομίζουν πως δεν φτιάχνονται, κάτι που δεν σώνεται. 

Κομμάτι κομμάτι,

σπιθαμή προς σπιθαμή,

γουλιά γουλιά,

ότι είναι λησμονημένο αναδύεται μπροστά στα μάτια, εκείνα τα άμαθα ματιά που δεν γνωρίζουν την αξία αλλά που τελικά θα την μάθουν. 

Μια σταγόνα παρελθόν να ξεδιψάσει η ψυχή μου

Ζούμε στο παρόν,πάντα.Κοιτάμε το μέλλον και τις δύσκολες στιγμές αναπολούμε το παρελθόν.Το παρελθόν ειναι που μας δίνει δύναμη αλλά και που μας την παίρνει πίσω.Προσπαθούμε να προσδιορίσουμε το παρόν,πάντα με βάση το παρελθόν μας.Ετσι,αλλάζουμε την πραγματικότητα μας,την διαστρεβλώνουμε και την κάνουμε μια φυσική συνέχεια του χθες.Ειναι όμορφο αυτο όμως γιατι μας χαρίζει μια αυθεντικότητα που αλλίως δεν θα είχαμε.Γιατί θα είμαστε πάντα εκείνο το παιδί που περιμένει να πέσει απο το μηχάνημα αυτη η πολύχρωμη μπαλίτσα με το δωράκι.Ετσι όπως περιμέναμε τότε ,περιμένουμε και τώρα όλα τα ευχάριστα και δυσάρεστα «δώρα» που μας επιφυλάσει η ζωή.Περιμένουμε το άγνωστο με μια νότα αισιοδοξίας και ελπίδας αλλα και με τις γροθιές μας σφιγμένες ώστε να προετοιμαστούμε για τα πάντα.Το μυστικό;

Ανάμεσα σε εμας και το μηχάνημα,δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

Ανάμεσα στην αιτία και το αποτέλεσμα δεν μεσολαβεί τίποτα απολύτως.Κανείς άλλος άνθρωπος,αντικείμενο ή θεική δύναμη δεν ανακατεύεται στην σχέση μας με το μηχάνημα.Άσχετα με το τι φαίνεται θα μπορούσαμε να ρίξουμε ενα νόμισμα πολλές φορές και το δωράκι μας να άλλαζε χωρίς κάποιο απώτερο λόγο ή σκοπό.Με την ίδια πράξη,διαφορετικό αποτέλεσμα.Τώρα σκέψου οτι το μηχάνημα με τις πολύχρωμες μπάλες ειναι το σύμπαν και το νόμισμα που ρίχνεις ειναι μια πράξη σου.Περιμένεις μια ανταπόδοση.Μια ανταμοιβή,ενα αποτέλεσμα.Θυμάσαι άραγε το περιεχόμενο του δώρου που επαιρνες όταν ήσουν μικρός,ή αυτο που σου έχει μείνει ειναι μόνο η προσμονή,το να περιμένεις κάτι νέο,όσο μικρό ή ευτελές τελικά και αν ήταν;Θυμάσαι το μηχάνημα και αυτα που υποσχόταν,θυμάσαι και την προσμονή.

Όλες οι αναμνήσεις μας σε κίτρινο χαρτί

Που όμως δεν θα ξεθωριάσουν ποτέ τελείως.Τα χρόνια περνούν όμως στο μυαλό μας μένουν κάτι βράδια και κάτι πρωινά.Κάτι εικόνες και κάποιες μυρωδιές.Μουσικές και γέλια.Και όλα αυτά σαν απο πείσμα το μυαλό μας αρνείται να τα ξεχάσει,να τα διαγράψει ώστε να αδειάσει το μέρος για κάτι περισσότερο σημαντικό.Όμως υπάρχει αλήθεια πιο σημαντικό από εκείνες τις στιγμές,τις μακρινές στιγμές όπου ο νους μας επιστρέφει ξανά και ξανά όταν θέλει να νοιώσει κάτι όμορφο,ευχάριστο και νοσταλγικό;Μάλλον όχι,γιατί για αυτες τις αναμνήσεις στην πραγματικότητα ζούμε,αξίζει να ζούμε και τελικά εξαιτίας τους το ταξίδι μας ειναι τόσο πολύτιμο.

Αγαπάμε όταν αγαπάμε,γελάμε όταν το νοιώθουμε και ρουφάμε κυριολεκτικά αυτες τις ανάσες ευτυχίας για όταν θα το έχουμε περισσότερο ανάγκη.Όταν θα πρέπει να αναλογιστούμε γιατί παλεύουμε,γιατι επιμένουμε στον δρόμο που βρισκόμαστε, όταν θα πρέπει να πάρουμε κουράγιο και δεν θα ειναι κανείς εκει για να μας σηκώσει.Όταν θα πρέπει να σηκωθούμε μόνοι μας με μόνη συντροφιά εκείνες τις ασήμαντες αναμνήσεις.Ενα χαρτί που τσαλακώνεται,μια φωτιά που ανάβει,ενα ζεστό πιάτο με το αγαπημένο μας φαγητό,ένα γνώριμο τρυφερό χέρι που μας κρατάει,μια αγκαλιά που τόσο θα ειχαμε ανάγκη και αυτή την στιγμή.Όλα αυτα λοιπόν,θα δηλώνουν παρόν στην πολύπλοκη ζωή μας με τον πιο απλό και ανθρώπινο τρόπο.Τόσο ζεστά και τόσο γλυκά,όσο μια απαλή καληνύχτα.

Μην ενοχλείς τον συγγραφέα που κρύβεται μέσα σου. Αντίθετα, βοήθησε τον.

Κάθε μέρα και μια νέα σελίδα.Καθε πρόσωπο στην ζωή σου και ένας νέος χαρακτήρας.Καθε μέρος που θα βρεθείς και μια νέα περιπέτεια. Κάθε δυσκολία,κάθε ξαφνικό γύρισμα της πορείας σου, μια πρόκληση που θα πρέπει να απαντήσεις. Η τραγικότητα και η κωμωδία απαραίτητες πλευρές της κάθε ιστορίας. Ιστορίες γραμμένες σε αναρίθμητα βιβλία θαμμένα στην βιβλιοθήκη της ζωής από την αρχή του χρόνου, κάτω από το αρχαίο δέντρο της κοσμικής φλαμουριάς εκεί που οι νόρνες επιλέγουν ανάμεσα από χιλιάδες κεφάλαια τις ιστορίες που θέλουν να ξαναδούν να ξετυλίγονται στα μάτια των θνητών.

Μην ξεχνάς

Όσο αγαπάς να χαμογελάς.Γιατί οταν θα χάσεις την αγάπη,ΑΝ την χάσεις θα θες να πάψεις να χαμογελάς.Περίεργοι που είμαστε εμεις οι άνθρωποι.Να εκτιμάμε μόνο οταν χάσουμε κάτι.Όταν μας λείψει.Όταν νοίωσουμε πως κάτι λείπει απο την ζωή μας.Κάτι σπουδαίο.Έτσι και εγω νοιώθω άδειος όταν δεν επιστρέψω στην γνώριμη ζεστή γωνιά μου,την γωνιά αυτου του μπλοκ και δεν μιλήσω.Οι έννοιες μας κρατούν μακριά και δεν πρέπει.Είμαστε άνθρωποι για εκείνα που έχουμε στο μυαλό και την καρδιά μας και όχι επειδή γεννηθήκαμε άνθρωποι.Άνθρωπος μαθαίνεις να είσαι,δεν γεννιέσαι ούτε εκπαιδεύεσαι.

Έτσι θέλω να ξεκινήσω και να κλείσω ,με μια φράση.Το χαμόγελο μας,να είναι ο φάρος που τραβάει τους ανθρώπους γύρω μας.Έτσι όπως το φως του φάρου περνάει μέσα απο τα σύννεφα και την ομίχλη,έτσι και το χαμόγελο μας να ξεχωρίζει μέσα και πέρα απο προβλήματα,δύσκολες καταστάσεις και αμφίβολες εκβάσεις.

Τώρα ήρθε η ώρα να σωπάσεις και να ακούσεις

Μια φορά και εναν καιρό

Τι ωραία να ξεκινούσαν όλα σαν ενα όμορφο παραμύθι και να τελείωναν πάντα με το «και εμεις καλύτερα».Ίσως κάποτε να συνέβαινε.Σε κάποια άλλη εποχή,ίσως σε ενα παράλληλο σύμπαν ή μόνο στην καρδιά κάποιου.Φυσικά ειναι στο χέρι μας να συμβεί.Τα πάντα ειναι στο χέρι μας.Η μοίρα ειναι ο χαρακτήρας ενος ανθρώπου και αν ο χαρακτήρας δεν φτάνει,τότε εκείνη ειναι πολύ σκληρή.Και τι ζητάει η ζωή απο εμας για να μας φερθεί καλα;Ελπίδα και την απάρνηση ενος τρόπου ζωης που ειναι τόσο ξένος στην ιδια μας την φύση.Τόσο διαφορετικός απο τον τρόπο που ο φυσικός κόσμος μας δίδαξε.Προχωράμε πάντα αργά αφού πρώτα κάνουμε δικό μας το επόμενο βήμα,αφου το νοιώσουμε σκληρό κάτω απο το πέλμα μας, σταθερό και σίγουρο.Μόνο τότε συνεχίζουμε στο επόμενο.Δεν βιαζόμαστε και δεν τρέχουμε.Δεν υπερβάλουμε σε τίποτα όπως και το σώμα μας δεν υπερβάλει στην χημεία του γιατι αν το κάνει,αρρωσταίνουμε.Όπως το μυαλό δεν υπερβάλει στις σκέψεις του γιατί τρελαίνεται.Χτίζουμε αργά και σταθερά γερά θεμέλια στην υγεία και στην σκέψη μας.

Ο νόμος που φέρνει την ευτυχία

Μην διστάσεις ποτέ να κάνεις το πρώτο βήμα.Ο κόσμος ειναι γεμάτος απο εκείνους που ήθελαν,αλλά δεν το έκαναν.φοβήθηκαν,δίστασαν,σκέφτηκαν το μετά.Το μετά όμως κανείς δεν το ξέρει και η ευκαιρία που πήγες να αγγίξεις,πέρασε και έφυγε για πάντα.Η ευτυχία λοιπόν κρύβεται σε αυτη την μικρή πρόταση όπως και όφειλε,γιατί η αλήθεια βρίσκεται στα απλά πράγματα.Όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις για να ζήσεις μια όμορφη, πλήρη ζωή τα πήρες στις πρώτες ανάσες σου όταν ήρθες σε αυτο τον κόσμο.Ήρθες με άδεια χέρια μα σε ενα σώμα γεμάτο ζωή.Τα υπόλοιπα θα τα μάθεις όταν φύγεις απο αυτον τον κόσμο.Στο μεσοδιάστημα κάνε αυτο για το οποίο ήρθες.Απλά,ζήσε.

Ιστορία

Μόνο που έβλεπε το όνειρο του τότε,δάκρυσε.Όμως οταν ένας πόλεμος μαίνεται,πρέπει να συμμετέχεις.Πρέπει να αντιδράσεις,να πάρεις πρωτοβουλία,να παλέψεις.Το αίμα στα χέρια σου ειναι ζεστό όταν ειναι δικό σου,έχει αξία και πρέπει να το δώσεις για καλό σκοπό.Τα όνειρα διαφέρουν απο νου σε νου και σχηματίζουν κόσμους που κάποτε όλοι παλέψαμε για να κάνουμε πραγματικότητα.Είναι η ευλογία ενος ήρεμου,κατασταλαγμένου νου.Ειναι η εκπλήρωση της επιθυμίας για δημιουργία και αυτοπραγμάτωση.Σαν απάντηση και τα όνειρα μας αγαπουν.Μας λατρεύουν όπως τα λατρεύουμε και εμεις,σαν παλιοί φίλοι που ποτέ δεν μας ξεχνούν.Γεννιούνται και μεγαλώνουν μαζί μας και ποτέ δεν πεθαίνουν με εμας γιατί ενα όνειρο δεν πρέπει ποτέ να σβήνει αλλά να συνεχίσει να ζει μέσα σε άλλον άνθρωπο.

Γιατί σπρώχνεις τον χρόνο;

Μήπως δεν τρέχει και απο μόνος του γρήγορα;Απο το σήμερα έχουν πεθάνει οι ήχοι.Δεν τους ακούμε,δεν κάνουμε αρκετή ησυχία για να τους αφουγκραστούμε.Και χάνονται όπως και οι σημαντικότερες στιγμές της ζωής μας που συνοδεύουν.Τρέχουμε ,ψάχνουμε για το γρήγορο,το εύκολο το στιγμιαίο.Βιαζόμαστε να πάμε που άραγε;Να αγαπήσουμε ,να δούμε κάτι στην τηλεόραση,να ακούσουμε ενα τραγούδι άμεσα,να μιλήσουμε με έναν ανθρωπο αμέσως,χωρίς περιστροφές και καθυστερήσεις,να είναι άμεσα διαθέσιμα όλα,και τελικά όλα χάνουν την ουσία και το νόημα τους,την δύναμη και τον μύθο τους.Έτσι βιαστικά μας αντιμετωπίζει όμως και η ίδια η ζωή,που μας ανάβει, μας καίει σαν πεταλούδες της νύχτας στην δυνατή λάμπα του πολιτισμού μας και μας παρατάει πολύ γρήγορα και πολύ αναίσθητα.Την μία είμαστε στο απόγειο μιας υποθετικής δύναμης με φίλους και αγάπες και την άλλη μόνοι να προσπαθούμε να χωνέψουμε την νέα πραγματικότητα.