Γιατί σπρώχνεις τον χρόνο;

Μήπως δεν τρέχει και απο μόνος του γρήγορα;Απο το σήμερα έχουν πεθάνει οι ήχοι.Δεν τους ακούμε,δεν κάνουμε αρκετή ησυχία για να τους αφουγκραστούμε.Και χάνονται όπως και οι σημαντικότερες στιγμές της ζωής μας που συνοδεύουν.Τρέχουμε ,ψάχνουμε για το γρήγορο,το εύκολο το στιγμιαίο.Βιαζόμαστε να πάμε που άραγε;Να αγαπήσουμε ,να δούμε κάτι στην τηλεόραση,να ακούσουμε ενα τραγούδι άμεσα,να μιλήσουμε με έναν ανθρωπο αμέσως,χωρίς περιστροφές και καθυστερήσεις,να είναι άμεσα διαθέσιμα όλα,και τελικά όλα χάνουν την ουσία και το νόημα τους,την δύναμη και τον μύθο τους.Έτσι βιαστικά μας αντιμετωπίζει όμως και η ίδια η ζωή,που μας ανάβει, μας καίει σαν πεταλούδες της νύχτας στην δυνατή λάμπα του πολιτισμού μας και μας παρατάει πολύ γρήγορα και πολύ αναίσθητα.Την μία είμαστε στο απόγειο μιας υποθετικής δύναμης με φίλους και αγάπες και την άλλη μόνοι να προσπαθούμε να χωνέψουμε την νέα πραγματικότητα.

Advertisements

Πάει καιρός…

Μα δεν πρέπει να ξεχνάμε.Να θυμόμαστε,να μην λησμονάμε,να κάνουμε ταξίδια εκει που νοιώσαμε ασφαλείς,αισθανθήκαμε αγάπη,αφιερώσαμε για κάποιον σκοπό,είπαμε το πρώτο σ’αγαπώ,ερωτευτήκαμε,γελάσαμε,τραγουδήσαμε.Ποτέ δεν ειναι πολύ αργά ή πολυ νωρίς να επιστρέψουμε εκει που νοιώθουμε σαν το σπίτι μας,σαν ενα κομμάτι του εαυτού μας.Ετσι και εγώ,μπορεί να χάθηκα για λίγο αλλά ποτέ δεν ξεχνάω ,κανέναν και τίποτα που να αξίζει.Όταν συμβαίνει συνήθως κάτι και μας κρατάει κάπως μακριά απο εκει που αγαπάμε,καλό ειναι να αξίζει ,να ειναι ευχάριστο και να αποτελεί θετικό βήμα στην ζωή μας.Ευτυχώς για εμένα ήταν και ειναι,και αποτελεί συνέχεια μιας δύσκολης πορείας που είχα την τύχη και τιμή να με στηρίξουν κάποιοι ξεχωριστοί και υπέροχοι άνθρωποι καθώς και η δική μου επιμονή στον αγώνα ακόμα και αν φαντάζει δύσκολος και απραγματοποίητος.Γιατί τίποτα δεν καταφέρνεις αν δεν προσπαθήσεις και αν επιμένεις να τα περιμένεις όλα απο την «ανώτερη» δύναμη.Ο Θεός ,ειναι παραπάνω απο πρόθυμος να σε βοηθήσει αν εσυ προσπαθήσεις με όλες σου τις δυνάμεις.Και αυτη η τελευταία φράση ας μείνει για τα καλά στο μυαλό όλων μας.

Αρχή και τέλος.Γιατί το χάνουμε στην πορεία;

Για να πετύχεις στην ζωή,απλοποίησε τα πράγματα.Απλοποίησε τον εαυτό σου.Τις σκέψεις σου.Όσες περισσότερες πληροφορίες δώσεις σε εναν υπολογιστή,σαν το μυαλό σου,μπορεί να δημιουργήσει ενα ακριβέστερο μοντέλο πρόβλεψης.Αλλά το ποσοστό του σφάλματος θα αυξηθεί.Στην ερώτηση ακρίβεια ή ασφάλεια η απάντηση ποτέ δεν είναι μονόδρομος.Ο ανθρώπινος νους έχει κατασκευαστεί ώστε να βλέπει και να επεξεργάζεται ενα πράγμα κάθε φορά.Και η φύση το έκανε για εναν πολύ καλό λόγο. Η αδυναμία αντίληψης της ολότητας,των πάντων δηλαδή είναι δεδομένη και απο την στιγμή που δεν είναι δυνατόν να αντιληφθούμε τα πάντα ταυτόχρονα στο περιβάλλον μας ,ειναι προτιμοτερο να επικεντρωθούμε στο ένα παρα σε ένα μέρος του συνόλου.Ειναι,σαν να ακους 10 ανθρώπους ταυτόχρονα να περιγράφουν κατι.Εσυ όμως θα επιλέξεις μια άποψη,μια οπτική αφου η αλήθεια μπορει να μην περιγράφεται καν στις 10 διαφορετικες γνώμες.

Η ελευθερία δεν έχει σημασία τι είναι αλλά που βρίσκεται.

Τις νίκες δεν θα τις βιώσουμε ποτέ άσχετα πόσα θα πετύχουμε και πόσοι θα μας βοηθήσουν.Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την ελευθερία.Είναι συναισθήματα που αν δεν βιωθούν εκ των έσω,δεν θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν κτήμα μας και να νοιώσουμε κομμάτι τους.Με λίγα λόγια ποτέ δεν θα νοιώσει κάποιος ελεύθερος αν δεν νοιώσει έτσι πρώτα βαθιά μέσα του.Και όταν αυτό συμβεί άσχετα με το τί συμβαίνει έξω απο εκείνον,βαθμιαία και σταδιακά θα αρχίσει να εξαπλώνεται και στο κόσμο έξω και γύρω απο αυτον.Στην ουσία αν νοιώσεις ελεύθερος και νικητής, δεν υπάρχει κανείς και τίποτα που να μπορέσει να σου στερήσει αυτά τα συναισθήματα γιατί ακριβώς είναι ή δεν ειναι ριζωμένα μέσα σου.

Για τον λόγο αυτό το κυνήγι της επιτυχίας ότι και αν σημαίνει αυτό για τον καθένα,δεν ξεκινάει καν αν δεν εχει πιστέψει μέσα του,αδιαμφισβήτητα και πέρα κάθε λογικής ότι το αξίζει και είναι απόλυτα ικάνος για αυτό.Η δύναμη του μυαλού μας είναι τέτοια που μπορεί να αλλάξει τον έξω κόσμο με την κατάλληλη εξάσκηση και πίστη.

Είναι ή πιστεύω ότι είναι;

Μερικές φορές ή μάλλον όλες η λήψη μιας σημαντικής απόφασης συνοδεύεται με αμφιβολίες για την ορθότητα της.Και ανάμεσα στις αμφιβολίες δεσπόζουσα θέση έχει μια ερώτηση.Θα τα καταφέρω;Πόσες και πόσες φορές κάναμε πίσω απο τον φόβο και μόνο μιας πιθανής αποτυχίας.Πόσες επίσης φορές η προσπάθεια που τελικά κάναμε δεν ήταν αντάξια των ικανοτήτων/δυνάμεων μας μειωμένη απο τον φόβο της αποτυχίας;Η πραγματική ερώτηση όμως που πρέπει να βάλουμε στον εαυτό μας είναι άλλη.

Πιστεύω πως θα τα καταφέρω;Βάζοντας την λέξη πιστεύω δίνουμε μια εντελώς άλλη διάσταση στην υπόλοιπη πρόταση.Μια απο τις μεγαλύτερες αλήθειες του κόσμου ειναι η εξής:Οι άνθρωποι κάνουν μόνο ότι πιστεύουν πως είναι αληθινό.Μόνο ότι πιστεύουν ότι είναι σωστό.Μόνο ότι πιστεύουν ότι πρέπει.Μόνο ότι πιστεύουν πως είναι αναγκασμένοι.Ποτέ δεν έκαναν κάτι που δεν πίστεψαν ότι έχει την παραμικρή πιθανότητα ή αξία.Πιστεύω στον Θεό.Πιστεύω στην αριστερά (να πω και μια μαλακία πρωι πρωι).Πιστεύω στον Παναθηναικό(δεύτερη).Πιστεύω στην κοινωνία ,στην δικαιοσύνη στους νόμους.Κυρίως πιστεύω στον εαυτό μου και στις δυνάμεις μου.Όλες αυτές οι έννοιες κατάφεραν να υπάρχουν στην ζωή μας επειδή κάποια στιγμή μας είπαν να τις πιστέψουμε (άλλοι όχι εμεις).

Μια ωραία μέρα του φθινοπώρου

Είναι όταν βάζεις το εμείς πάνω από το εγω.Όταν εμπιστεύεσαι τον άλλο και όταν αμφιβάλλεις.Όταν αγαπάς την βροχή,ακριβώς όπως αγαπάς τον ήλιο.Όταν δεν γνωρίζεις να αγαπάς ,αλλά το μαθαίνεις σιγά σιγά μαζί με τον σύντροφό σου.Η αγάπη εδώ που τα λέμε,είναι και λίγο φθινόπωρο σωστά;Θα κάνει την όμορφη μέρα αλλά θα έχει και τις βροχερες.Ξέρεις ότι θα έρθει πρώτα ο χειμώνας και μετά η άνοιξη.Και ότι πρέπει να αντέξεις τους χειμώνες και να τους δεχθείς τόσο φυσικά και δεδομένα όσο είναι και οι εποχές.Αν αντέξεις λοιπόν το κρύο και τα χιόνια τότε έκανες σωστή προετοιμασία.Τότε σου αξιζει η άνοιξη σου : και το πλούσιο καλοκαίρι.Τα κέρδισες με το σπαθί σου όπως και κάθε τι άλλο στη ζωή σου ,όχι με την εμφάνιση και τα άδεια λόγια ,αλλά με το περιεχόμενο σου.Με τα υλικά που αποτελούν τον χαρακτήρα σου.

Γιατί ,ναι ρε φίλε,η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου είναι η μοίρα του και το πεπρωμένο του.Γιατί και παλι,ναι ρε φίλε φθινόπωρο και χειμώνας θα έρθει για όλους μα για όλους, αυτό που μετράει όμως είναι πως θα τους αντιμετωπίσεις.Θα τους δεις σαν μια πρόκληση, μια αφορμή για να προχωρήσεις μπροστά,ή σαν μια δικαιολογία για να μείνεις πάλι πίσω;Ο χαρακτήρας σου ,αυτό είναι η φιλοσοφική σου λίθος.Αυτός είναι ο καταλύτης ώστε η πέτρα να μετουσιώνεται σε χρυσό και τα διαμάντια σε στάχτη.Αυτή τη λιθο την κουβαλάμε διαχρονικά μέσα μας αλλά έλα που όλοι ψάχνουμε να την βρούμε έξω από εμάς;Ψάχνεις μια ζωη κάτι που έχεις ήδη μέσα σου και ποτέ δεν το βρίσκεις.Ειρωνεία η ανοησία;

Μας έκλεψαν τις άγκυρες της ζωής μας.

Πραγματικά άσχημο πράγμα ο χρόνος.Σκληρός, άκαμπτος,ασταμάτητος.Φεύγει και δεν μας αφήνει τίποτα άλλο εκτός από τις αναμνήσεις μας, άλλοτε ευχάριστες άλλοτε δυσάρεστες, γλυκόπικρες, αγαπημένες, πολύτιμες. Όμως όλοι έχουμε σε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας τις αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων. Όταν τις αναλογιζόμαστε νοιώθουμε πως τότε ο χρόνος περνούσε πολύ πιο αργά και η μέρα κρατούσε περισσότερο. Καταλαβαίναμε τις εποχές του χρόνου, το χειμώνα, την άνοιξη και το καλοκαίρι. Τις αργίες και τις διακοπές. Τα βράδια που ο πατέρας μας έλεγε ιστορίες και η μητέρα μας μαγείρευε στην κουζίνα. Από ένα σημείο όμως και μετά ο χρόνος επιτάχυνε, κυλούσε πιο γρήγορα και εμείς βρισκόμαστε σε ένα σημείο της ζωής μας χωρίς καν να καταλάβουμε τον χρόνο που πέρασε μέχρι τώρα. Δεν είναι άπλα ότι τα παιδικά χρόνια είναι τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια του ανθρώπου. Δεν είναι ότι σαν παιδιά αντιλαμβανόμασταν τον χρόνο διαφορετικά με την ανυπομονησία να μεγαλώσουμε. Είναι που μας έκλεψαν τις άγκυρες του νου μας.

Το μυαλό μας είναι μια εξαιρετικά πολύπλοκη μηχανή. Σπουδαία. Εκπληκτική. Στην διάρκεια της ζωής μας προσπαθούμε να χωνέψουμε και να μάθουμε να ζούμε με μια πολύ ασαφή και αόρατη διάσταση του σύμπαντος. Τον χρόνο. Στην προσπάθεια του αυτή λοιπόν το ανθρώπινο μυαλό προσπαθεί να διαχωρίσει τον χρόνο σε ζώνες, σε περιόδους ανάμεσα σε πολύ συγκεκριμένα σημεία αναφοράς.

Στους γονείς οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους το ευ ζην.Το ζην όμως τι είναι;

Θέλω να σας εξηγήσω τι είναι το αίμα.Όχι την χημική του σύσταση,αλλά την σημασία του.Αίμα είναι,οικογένεια,είναι δεσμοί.Φιλία, αγάπη,ίσως και μίσος.Είναι ζωή και πάνω από όλα είναι εκείνο που δεν σταματά να κυλάει μέσα μας.Είναι ένα ποτάμι μέσα στο οποίο υπάρχει ψυχή, υπάρχει πνεύμα υπάρχει ορμή.Όσο κυλάει υπάρχει ελπίδα.Ακριβώς.Για να έχει κάποιος ελπίδα, μόνο αυτό χρειάζεται.Αίμα να κυλάει μέσα του.Τι άλλο υπάρχει για να μας επιτρέψει να συνεχίσουμε;Να ονειρευτούμε;Να παλέψουμε σαν λιοντάρια για αυτό που εμείς πιστεύουμε ότι αξίζει;Κάθε μέρα βλέπουμε τόσο πολύ αίμα.Μα αντί να μας υπενθυμίζει την θνητότητα μας και τους φόβους μας ,δεν είναι πιο σωστό να μας θυμίζει ότι παντού,μα παντού υπάρχει ζωή;Στην γη και στον ουρανό, στο χώμα και την θάλασσα,μέσα στην ίδια την καρδιά μας.Το αίμα μας είναι τόσο κόκκινο, τόσο λαμπερό τόσο ζεστό.

Προς τα πού για τον εαυτό μου;

Όταν διψάς να πίνεις νερό,όταν πεινάς να τρως και όταν θες να ζήσεις να αναπνεύσεις βαθιά.Όταν αγαπάς να το δείχνεις και αυτό που σε τρώει να το λες.Όταν πρέπει να δώσεις γροθιά να το κάνεις και μην ξεχνάς να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου από την βρωμιά και υπάρχει τόση πολύ γύρω μας!Κάνε τα αυτονόητα, γέλα φώναξε,τσίριξε αν το νοιώσεις.Να  είσαι πάντα ο εαυτός σου και ποτέ εκείνο που θέλουν ή περιμένουν οι άλλοι από εσένα.Αν είσαι μοναδικός έχεις αξία.Αν είσαι ακόμα μια απομίμηση ψάχνεις να βρεις την αξία που θα σου δώσουν οι άλλοι.Και αν γίνει κάτι τέτοιο ε, έχεις χάσει το παιχνίδι.Κάνε λοιπόν αυτό που εσύ θες και άσε τους άλλους να παραπονιούνται.Πάντα θα βρίσκουν ένα λόγο για να το κάνουν.Δώσε τους λοιπόν ένα λόγο που αρέσει σε εσένα και που ταιριάζει με τον προσωπικό σου μύθο.Μην κοιτάς δεξιά και αριστερά παρά μόνο τον στόχο σου,εκεί που θες να πας.Απαίτησε από τους άλλους να το σεβαστούν αλλιώς απομάκρυνε τους.Ποτέ δεν θα θέλουν να σε δουν ευτυχισμένο ακόμα και αν ουρλιάζουν ότι σε αγαπούν.

Οι επτά λύκοι της ζωής μας

Ο λύκος που τον λένε παρόρμηση.Είναι εκείνος που όταν είναι πεινασμένος προτρέπει για κάθε λογής πράξη,πράξη δημιουργίας ή και καταστροφής.Αυτός κάθεται κάτω κάτω αλλά πάντα επιτηρείται πάντα επιβλέπεται.Λίγο πιο πάνω είναι ο λύκος της ανθρωπιάς.Εκείνος πρέπει να ταΐζεται συχνά,και να νιώθει την παρουσία σου.Είναι αυτός που ποτέ δεν θα απαιτήσει να τραφεί.Κοιτάει με καθαρό και σοφό βλέμμα αφού γνωρίζει πόσο εύκολα μπορούν να αλλάξουν οι ρόλοι και ο δυνατός να γίνει αδύναμος.Ένα σκαλί πάνω είναι ο λύκος του θανάτου. Είναι εκείνος που σε κάθε λάθος ,σε κάθε άστοχη απόφαση θέλει να τιμωρήσει, να κατασπαράξει, να κατακρεουργήσει.Είναι περίεργος εκείνος αφού πάντα πρέπει να είναι χορτάτος αλλά πάντα πρέπει να ακούγεται το τρομακτικό ουρλιαχτό του.Σαν υπενθύμιση.

Πιο πάνω είναι ένας εξαγριωμένος σκληρός λύκος όπου μισεί και φθονεί όποιον δει,είναι άγριος και αδάμαστος.Εκείνος ας είναι καλά ταϊσμένος ώστε να μην είναι αδύναμος αλλά ούτε και πεινασμένος.Πρέπει να είναι έτοιμος για μάχη ,μια μάχη που καλό είναι να αποφεύγεται αλλά όχι να παραμελείται όταν υπάρχει ανάγκη και λόγος.Λίγο πριν την κορυφή είναι ο λύκος της σοφίας ο πιο καλοσυνάτος από όλους.Πρέπει να έχει παρέα πολύ συχνά.Να μιλάει και να ακούει.Να είναι περιποιημένος και να τρέφεται όταν το ζητάει μόνο.Είναι ο μόνος που έχει παρέα τον λύκο της ενσυναίσθησης. Είναι μαζί και πρέπει να μένουν πάντα μαζί.