Μερικές φορές ή μάλλον όλες η λήψη μιας σημαντικής απόφασης συνοδεύεται με αμφιβολίες για την ορθότητα της.Και ανάμεσα στις αμφιβολίες δεσπόζουσα θέση έχει μια ερώτηση.Θα τα καταφέρω;Πόσες και πόσες φορές κάναμε πίσω απο τον φόβο και μόνο μιας πιθανής αποτυχίας.Πόσες επίσης φορές η προσπάθεια που τελικά κάναμε δεν ήταν αντάξια των ικανοτήτων/δυνάμεων μας μειωμένη απο τον φόβο της αποτυχίας;Η πραγματική ερώτηση όμως που πρέπει να βάλουμε στον εαυτό μας είναι άλλη.
Πιστεύω πως θα τα καταφέρω;Βάζοντας την λέξη πιστεύω δίνουμε μια εντελώς άλλη διάσταση στην υπόλοιπη πρόταση.Μια απο τις μεγαλύτερες αλήθειες του κόσμου ειναι η εξής:Οι άνθρωποι κάνουν μόνο ότι πιστεύουν πως είναι αληθινό.Μόνο ότι πιστεύουν ότι είναι σωστό.Μόνο ότι πιστεύουν ότι πρέπει.Μόνο ότι πιστεύουν πως είναι αναγκασμένοι.Ποτέ δεν έκαναν κάτι που δεν πίστεψαν ότι έχει την παραμικρή πιθανότητα ή αξία.Πιστεύω στον Θεό.Πιστεύω στην αριστερά (να πω και μια μαλακία πρωι πρωι).Πιστεύω στον Παναθηναικό(δεύτερη).Πιστεύω στην κοινωνία ,στην δικαιοσύνη στους νόμους.Κυρίως πιστεύω στον εαυτό μου και στις δυνάμεις μου.Όλες αυτές οι έννοιες κατάφεραν να υπάρχουν στην ζωή μας επειδή κάποια στιγμή μας είπαν να τις πιστέψουμε (άλλοι όχι εμεις). Συνέχεια
Είναι όταν βάζεις το εμείς πάνω από το εγω.Όταν εμπιστεύεσαι τον άλλο και όταν αμφιβάλλεις.Όταν αγαπάς την βροχή,ακριβώς όπως αγαπάς τον ήλιο.Όταν δεν γνωρίζεις να αγαπάς ,αλλά το μαθαίνεις σιγά σιγά μαζί με τον σύντροφό σου.Η αγάπη εδώ που τα λέμε,είναι και λίγο φθινόπωρο σωστά;Θα κάνει την όμορφη μέρα αλλά θα έχει και τις βροχερες.Ξέρεις ότι θα έρθει πρώτα ο χειμώνας και μετά η άνοιξη.Και ότι πρέπει να αντέξεις τους χειμώνες και να τους δεχθείς τόσο φυσικά και δεδομένα όσο είναι και οι εποχές.Αν αντέξεις λοιπόν το κρύο και τα χιόνια τότε έκανες σωστή προετοιμασία.Τότε σου αξιζει η άνοιξη σου : και το πλούσιο καλοκαίρι.Τα κέρδισες με το σπαθί σου όπως και κάθε τι άλλο στη ζωή σου ,όχι με την εμφάνιση και τα άδεια λόγια ,αλλά με το περιεχόμενο σου.Με τα υλικά που αποτελούν τον χαρακτήρα σου.
Πραγματικά άσχημο πράγμα ο χρόνος.Σκληρός, άκαμπτος,ασταμάτητος.Φεύγει και δεν μας αφήνει τίποτα άλλο εκτός από τις αναμνήσεις μας, άλλοτε ευχάριστες άλλοτε δυσάρεστες, γλυκόπικρες, αγαπημένες, πολύτιμες. Όμως όλοι έχουμε σε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας τις αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων. Όταν τις αναλογιζόμαστε νοιώθουμε πως τότε ο χρόνος περνούσε πολύ πιο αργά και η μέρα κρατούσε περισσότερο. Καταλαβαίναμε τις εποχές του χρόνου, το χειμώνα, την άνοιξη και το καλοκαίρι. Τις αργίες και τις διακοπές. Τα βράδια που ο πατέρας μας έλεγε ιστορίες και η μητέρα μας μαγείρευε στην κουζίνα. Από ένα σημείο όμως και μετά ο χρόνος επιτάχυνε, κυλούσε πιο γρήγορα και εμείς βρισκόμαστε σε ένα σημείο της ζωής μας χωρίς καν να καταλάβουμε τον χρόνο που πέρασε μέχρι τώρα. Δεν είναι άπλα ότι τα παιδικά χρόνια είναι τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια του ανθρώπου. Δεν είναι ότι σαν παιδιά αντιλαμβανόμασταν τον χρόνο διαφορετικά με την ανυπομονησία να μεγαλώσουμε. Είναι που μας έκλεψαν τις άγκυρες του νου μας.
Θέλω να σας εξηγήσω τι είναι το αίμα.Όχι την χημική του σύσταση,αλλά την σημασία του.Αίμα είναι,οικογένεια,είναι δεσμοί.Φιλία, αγάπη,ίσως και μίσος.Είναι ζωή και πάνω από όλα είναι εκείνο που δεν σταματά να κυλάει μέσα μας.Είναι ένα ποτάμι μέσα στο οποίο υπάρχει ψυχή, υπάρχει πνεύμα υπάρχει ορμή.Όσο κυλάει υπάρχει ελπίδα.Ακριβώς.Για να έχει κάποιος ελπίδα, μόνο αυτό χρειάζεται.Αίμα να κυλάει μέσα του.Τι άλλο υπάρχει για να μας επιτρέψει να συνεχίσουμε;Να ονειρευτούμε;Να παλέψουμε σαν λιοντάρια για αυτό που εμείς πιστεύουμε ότι αξίζει;Κάθε μέρα βλέπουμε τόσο πολύ αίμα.Μα αντί να μας υπενθυμίζει την θνητότητα μας και τους φόβους μας ,δεν είναι πιο σωστό να μας θυμίζει ότι παντού,μα παντού υπάρχει ζωή;Στην γη και στον ουρανό, στο χώμα και την θάλασσα,μέσα στην ίδια την καρδιά μας.Το αίμα μας είναι τόσο κόκκινο, τόσο λαμπερό τόσο ζεστό. 
Όταν διψάς να πίνεις νερό,όταν πεινάς να τρως και όταν θες να ζήσεις να αναπνεύσεις βαθιά.Όταν αγαπάς να το δείχνεις και αυτό που σε τρώει να το λες.Όταν πρέπει να δώσεις γροθιά να το κάνεις και μην ξεχνάς να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου από την βρωμιά και υπάρχει τόση πολύ γύρω μας!Κάνε τα αυτονόητα, γέλα φώναξε,τσίριξε αν το νοιώσεις.Να είσαι πάντα ο εαυτός σου και ποτέ εκείνο που θέλουν ή περιμένουν οι άλλοι από εσένα.Αν είσαι μοναδικός έχεις αξία.Αν είσαι ακόμα μια απομίμηση ψάχνεις να βρεις την αξία που θα σου δώσουν οι άλλοι.Και αν γίνει κάτι τέτοιο ε, έχεις χάσει το παιχνίδι.Κάνε λοιπόν αυτό που εσύ θες και άσε τους άλλους να παραπονιούνται.Πάντα θα βρίσκουν ένα λόγο για να το κάνουν.Δώσε τους λοιπόν ένα λόγο που αρέσει σε εσένα και που ταιριάζει με τον προσωπικό σου μύθο.Μην κοιτάς δεξιά και αριστερά παρά μόνο τον στόχο σου,εκεί που θες να πας.Απαίτησε από τους άλλους να το σεβαστούν αλλιώς απομάκρυνε τους.Ποτέ δεν θα θέλουν να σε δουν ευτυχισμένο ακόμα και αν ουρλιάζουν ότι σε αγαπούν. 
Ο λύκος που τον λένε παρόρμηση.Είναι εκείνος που όταν είναι πεινασμένος προτρέπει για κάθε λογής πράξη,πράξη δημιουργίας ή και καταστροφής.Αυτός κάθεται κάτω κάτω αλλά πάντα επιτηρείται πάντα επιβλέπεται.Λίγο πιο πάνω είναι ο λύκος της ανθρωπιάς.Εκείνος πρέπει να ταΐζεται συχνά,και να νιώθει την παρουσία σου.Είναι αυτός που ποτέ δεν θα απαιτήσει να τραφεί.Κοιτάει με καθαρό και σοφό βλέμμα αφού γνωρίζει πόσο εύκολα μπορούν να αλλάξουν οι ρόλοι και ο δυνατός να γίνει αδύναμος.Ένα σκαλί πάνω είναι ο λύκος του θανάτου. Είναι εκείνος που σε κάθε λάθος ,σε κάθε άστοχη απόφαση θέλει να τιμωρήσει, να κατασπαράξει, να κατακρεουργήσει.Είναι περίεργος εκείνος αφού πάντα πρέπει να είναι χορτάτος αλλά πάντα πρέπει να ακούγεται το τρομακτικό ουρλιαχτό του.Σαν υπενθύμιση.
Η θέση μου σε ότι αφορά την «μάθηση» και γενικότερα την «Παιδεία», κινείται μέσα στο «πλαίσιο» τουΔασκάλου και μαθητή. 
Πριν ξεκινήσεις, να είσαι ευχαριστημένος με αυτό που κρατάς.Γιατί κρατάς το πιο πολύτιμο για εσένα θησαυρό.Την ζωή σου.Χωρίς όρια και περιορισμούς,χωρίς σύνορα και δίχως κανόνες.Η φωτεινή φλόγα της ζωής θα λάμψει εκεί που εσυ θες, όσο το θέλεις ενώ θα ζεστάνει μόνο εκείνους που θα επιλέξεις εσύ.Γιατί να σκέφτεσαι το αύριο όταν σήμερα μπορείς να ζήσεις όπως εσύ θέλεις ; Τι απειλές μπορεί να φέρει το άγνωστο όταν γνωρίζεις καλά την σπουδαιότητα της ύπαρξης σου ;Δώσε ένα χρώμα που θες εσύ στον τοίχο της ζωής σου και μην τον λερώνεις με τις ασάφειες που θα συναντήσεις μπροστά σου.Πίσω από τον τοίχο δεν υπάρχει τίποτα που να μην σε αγαπάει.Τίποτα που να μην συγχωρεί.Τίποτα που να μην περιμένει.Σκέψου αν αύριο δεν είχες αυτόν τον θησαυρό ,τι προοπτικές θα είχες;Τι εφιάλτες θα σε στοίχειωναν και πόσα προβλήματα δεν θα μπορούσες να λύσεις;Τα αδιέξοδα πηγάζουν από την μη επίγνωση του μοναδικού,αληθινού, του αναντικατάστατου δώρου που είναι η ίδια η ζωή, από όπου και αν πηγάζει .Το δικαίωμα του κάθε πλάσματος να ζήσει όπως εκείνο θέλει με ελευθερία,πραγματική ελευθερία το μόνο πράγμα που απόκτησε και θα αποκτήσει ποτέ του.Την ανάσα της δημιουργίας στην πρώτη αναπνοή της ζωής του μέχρι και την τελευταία του.Όλο το διάστημα ανάμεσα σε αυτά τα δύο γεγονότα είναι μόνο δικά του.Του ανήκουν.Σου ανήκουν.
Βήμα βήμα, χέρι χέρι στο κενό εκείνο το γνωστό.Εκεί που είναι το μυαλό ή που πρέπει η καρδιά.Να μην πω ψέμα, να μην ζητήσω δικαιολογία.Αυτό που είμαι κάνω, και τους άλλους προσκαλώ.Να αγγίζω αλλά να μην καταστρέφω,να πιστεύω στο κενό.Να το κουβαλάω και να το προσέχω να μην ραγίσει.Να μην σπάσει και να μην μολυνθεί.Γύρω γύρω οι φωνές.Θόρυβος, φασαρία και εγώ να προσπαθώ να ακούσω τα πατήματα μου.Ενιοτε και τους χτύπους της καρδιάς μου.Μην σταματήσεις, μην χαθείς.Σαν αστέρι στον μαύρο ουρανό φέγγεις αλλα μην ξεχνάς ότι δεν είσαι τόσο παλιά.Δεν έχεις την αρχαία εκείνη δύναμη.Για αυτό μην σβήσεις. Όχι πριν να γεμίσεις το κενό.Μαζί λοιπόν που ζούμε,γίνε ανθρώπινη περισσότερο.Άπλωσε το χέρι και περίμενε.Άκουσε,κοίταξε,σκέψου.Θα γεμίσει σιγά σιγά ρουφώντας τα χρώματα αυτού του κόσμου , μέχρι να έρθει το χέρι εκείνο που θα καλύψει εκεί που κάποτε ήταν κενό αλλά όχι πλέον. 
Οι σκιές πέφτουν και το σκοτάδι είναι βαθύ.Μην φοβηθείς τα σημάδια ούτε το κρύο.Σήκωσε το κεφάλι σου και θυμήσου εκείνους που ήταν πριν από εσένα.Που δεν φοβήθηκαν, δεν δίστασαν , δεν τα παράτησαν, και ας ήταν όλα χαμένα.Και ας φώναζαν την ήττα και την καταστροφή όλα τα αερικά του κόσμου.Ανάμεσα σε εμένα και σε εσένα,στην νίκη και στην ήττα, στην λογική και στην τρέλα αρκεί μόνο μια σκέψη.Μια σκέψη να αλλάξεις τον κόσμο σου.Όχι τον υπόλοιπο κόσμο.Δεν σε ενδιαφέρει και ποτέ δεν πρέπει να σε νοιάζει το τι θα πει ένα άλλο μυαλό,σε κάποιο άλλο σώμα.Πίσω από αλήθειες,δόγματα,κατάρες και εξουσίες κρύβεται μόνο ένα πλάσμα που δογματίζει την φυσική συνέχεια του κόσμου.Ο άνθρωπος.Το κέντρο της δύναμης που σε φοβίζει και σε κάνει να νιώθεις τόσο μικρός, χωρίς εξουσία πάνω στην ίδια σου την μοίρα, δεν είναι παρά ένας νους, ένα μυαλό και οι υπόλοιποι απλά ακολουθούν.