Ζούμε στο παρόν,πάντα.Κοιτάμε το μέλλον και τις δύσκολες στιγμές αναπολούμε το παρελθόν.Το παρελθόν ειναι που μας δίνει δύναμη αλλά και που μας την παίρνει πίσω.Προσπαθούμε να προσδιορίσουμε το παρόν,πάντα με βάση το παρελθόν μας.Ετσι,αλλάζουμε την πραγματικότητα μας,την διαστρεβλώνουμε και την κάνουμε μια φυσική συνέχεια του χθες.Ειναι όμορφο αυτο όμως γιατι μας χαρίζει μια αυθεντικότητα που αλλίως δεν θα είχαμε.Γιατί θα είμαστε πάντα εκείνο το παιδί που περιμένει να πέσει απο το μηχάνημα αυτη η πολύχρωμη μπαλίτσα με το δωράκι.Ετσι όπως περιμέναμε τότε ,περιμένουμε και τώρα όλα τα ευχάριστα και δυσάρεστα «δώρα» που μας επιφυλάσει η ζωή.Περιμένουμε το άγνωστο με μια νότα αισιοδοξίας και ελπίδας αλλα και με τις γροθιές μας σφιγμένες ώστε να προετοιμαστούμε για τα πάντα.Το μυστικό;
Ανάμεσα σε εμας και το μηχάνημα,δεν υπάρχει τίποτα άλλο.
Ανάμεσα στην αιτία και το αποτέλεσμα δεν μεσολαβεί τίποτα απολύτως.Κανείς άλλος άνθρωπος,αντικείμενο ή θεική δύναμη δεν ανακατεύεται στην σχέση μας με το μηχάνημα.Άσχετα με το τι φαίνεται θα μπορούσαμε να ρίξουμε ενα νόμισμα πολλές φορές και το δωράκι μας να άλλαζε χωρίς κάποιο απώτερο λόγο ή σκοπό.Με την ίδια πράξη,διαφορετικό αποτέλεσμα.Τώρα σκέψου οτι το μηχάνημα με τις πολύχρωμες μπάλες ειναι το σύμπαν και το νόμισμα που ρίχνεις ειναι μια πράξη σου.Περιμένεις μια ανταπόδοση.Μια ανταμοιβή,ενα αποτέλεσμα.Θυμάσαι άραγε το περιεχόμενο του δώρου που επαιρνες όταν ήσουν μικρός,ή αυτο που σου έχει μείνει ειναι μόνο η προσμονή,το να περιμένεις κάτι νέο,όσο μικρό ή ευτελές τελικά και αν ήταν;Θυμάσαι το μηχάνημα και αυτα που υποσχόταν,θυμάσαι και την προσμονή.
Συνέχεια
Μήπως δεν τρέχει και απο μόνος του γρήγορα;Απο το σήμερα έχουν πεθάνει οι ήχοι.Δεν τους ακούμε,δεν κάνουμε αρκετή ησυχία για να τους αφουγκραστούμε.Και χάνονται όπως και οι σημαντικότερες στιγμές της ζωής μας που συνοδεύουν.Τρέχουμε ,ψάχνουμε για το γρήγορο,το εύκολο το στιγμιαίο.Βιαζόμαστε να πάμε που άραγε;Να αγαπήσουμε ,να δούμε κάτι στην τηλεόραση,να ακούσουμε ενα τραγούδι άμεσα,να μιλήσουμε με έναν ανθρωπο αμέσως,χωρίς περιστροφές και καθυστερήσεις,να είναι άμεσα διαθέσιμα όλα,και τελικά όλα χάνουν την ουσία και το νόημα τους,την δύναμη και τον μύθο τους.Έτσι βιαστικά μας αντιμετωπίζει όμως και η ίδια η ζωή,που μας ανάβει, μας καίει σαν πεταλούδες της νύχτας στην δυνατή λάμπα του πολιτισμού μας και μας παρατάει πολύ γρήγορα και πολύ αναίσθητα.Την μία είμαστε στο απόγειο μιας υποθετικής δύναμης με φίλους και αγάπες και την άλλη μόνοι να προσπαθούμε να χωνέψουμε την νέα πραγματικότητα. 
Μα δεν πρέπει να ξεχνάμε.Να θυμόμαστε,να μην λησμονάμε,να κάνουμε ταξίδια εκει που νοιώσαμε ασφαλείς,αισθανθήκαμε αγάπη,αφιερώσαμε για κάποιον σκοπό,είπαμε το πρώτο σ’αγαπώ,ερωτευτήκαμε,γελάσαμε,τραγουδήσαμε.Ποτέ δεν ειναι πολύ αργά ή πολυ νωρίς να επιστρέψουμε εκει που νοιώθουμε σαν το σπίτι μας,σαν ενα κομμάτι του εαυτού μας.Ετσι και εγώ,μπορεί να χάθηκα για λίγο αλλά ποτέ δεν ξεχνάω ,κανέναν και τίποτα που να αξίζει.Όταν συμβαίνει συνήθως κάτι και μας κρατάει κάπως μακριά απο εκει που αγαπάμε,καλό ειναι να αξίζει ,να ειναι ευχάριστο και να αποτελεί θετικό βήμα στην ζωή μας.Ευτυχώς για εμένα ήταν και ειναι,και αποτελεί συνέχεια μιας δύσκολης πορείας που είχα την τύχη και τιμή να με στηρίξουν κάποιοι ξεχωριστοί και υπέροχοι άνθρωποι καθώς και η δική μου επιμονή στον αγώνα ακόμα και αν φαντάζει δύσκολος και απραγματοποίητος.Γιατί τίποτα δεν καταφέρνεις αν δεν προσπαθήσεις και αν επιμένεις να τα περιμένεις όλα απο την «ανώτερη» δύναμη.Ο Θεός ,ειναι παραπάνω απο πρόθυμος να σε βοηθήσει αν εσυ προσπαθήσεις με όλες σου τις δυνάμεις.Και αυτη η τελευταία φράση ας μείνει για τα καλά στο μυαλό όλων μας. 