Μερικές φορές ή μάλλον όλες η λήψη μιας σημαντικής απόφασης συνοδεύεται με αμφιβολίες για την ορθότητα της.Και ανάμεσα στις αμφιβολίες δεσπόζουσα θέση έχει μια ερώτηση.Θα τα καταφέρω;Πόσες και πόσες φορές κάναμε πίσω απο τον φόβο και μόνο μιας πιθανής αποτυχίας.Πόσες επίσης φορές η προσπάθεια που τελικά κάναμε δεν ήταν αντάξια των ικανοτήτων/δυνάμεων μας μειωμένη απο τον φόβο της αποτυχίας;Η πραγματική ερώτηση όμως που πρέπει να βάλουμε στον εαυτό μας είναι άλλη.
Πιστεύω πως θα τα καταφέρω;Βάζοντας την λέξη πιστεύω δίνουμε μια εντελώς άλλη διάσταση στην υπόλοιπη πρόταση.Μια απο τις μεγαλύτερες αλήθειες του κόσμου ειναι η εξής:Οι άνθρωποι κάνουν μόνο ότι πιστεύουν πως είναι αληθινό.Μόνο ότι πιστεύουν ότι είναι σωστό.Μόνο ότι πιστεύουν ότι πρέπει.Μόνο ότι πιστεύουν πως είναι αναγκασμένοι.Ποτέ δεν έκαναν κάτι που δεν πίστεψαν ότι έχει την παραμικρή πιθανότητα ή αξία.Πιστεύω στον Θεό.Πιστεύω στην αριστερά (να πω και μια μαλακία πρωι πρωι).Πιστεύω στον Παναθηναικό(δεύτερη).Πιστεύω στην κοινωνία ,στην δικαιοσύνη στους νόμους.Κυρίως πιστεύω στον εαυτό μου και στις δυνάμεις μου.Όλες αυτές οι έννοιες κατάφεραν να υπάρχουν στην ζωή μας επειδή κάποια στιγμή μας είπαν να τις πιστέψουμε (άλλοι όχι εμεις). Συνέχεια
Είναι όταν βάζεις το εμείς πάνω από το εγω.Όταν εμπιστεύεσαι τον άλλο και όταν αμφιβάλλεις.Όταν αγαπάς την βροχή,ακριβώς όπως αγαπάς τον ήλιο.Όταν δεν γνωρίζεις να αγαπάς ,αλλά το μαθαίνεις σιγά σιγά μαζί με τον σύντροφό σου.Η αγάπη εδώ που τα λέμε,είναι και λίγο φθινόπωρο σωστά;Θα κάνει την όμορφη μέρα αλλά θα έχει και τις βροχερες.Ξέρεις ότι θα έρθει πρώτα ο χειμώνας και μετά η άνοιξη.Και ότι πρέπει να αντέξεις τους χειμώνες και να τους δεχθείς τόσο φυσικά και δεδομένα όσο είναι και οι εποχές.Αν αντέξεις λοιπόν το κρύο και τα χιόνια τότε έκανες σωστή προετοιμασία.Τότε σου αξιζει η άνοιξη σου : και το πλούσιο καλοκαίρι.Τα κέρδισες με το σπαθί σου όπως και κάθε τι άλλο στη ζωή σου ,όχι με την εμφάνιση και τα άδεια λόγια ,αλλά με το περιεχόμενο σου.Με τα υλικά που αποτελούν τον χαρακτήρα σου.
Απλά δείξτην.Μην λες πολλά και μεγάλα λόγια που χάνονται.Κάνε πράξεις.Όπως μάθε να μην συγχωρείς επ απειρον.Ο χαρακτήρας δεν αλλάζει.Λόγια όπως δεν θα ξαναγίνει,ήταν λάθος ,ήταν η κακιά στιγμή δεν υπάρχουν.Όλα ειναι δικαιολογίες που κρύβουν της εξής πρόταση.Ότι συνέβηκε έγινε επειδή ήσουν εσύ και μόνο.Όταν δεν έχεις αυτό το κάτι που θα εμποδίσει τον άλλο να κάνει ότι έκανε,δεν θα το έχεις ποτέ μαζί του.Φύγε και μην κοιτάς πίσω.Το να κοιτάς πίσω μόνο αδυναμία δείχνει.Και η αδυναμία κάτω απο καμμία συνθήκη δεν θα κάνει κάποιον να μείνει μαζί σου.Υπάρχει λόγος που τα μάτια μας κοιτούν προς μία κατεύθυνση και ποτέ δυο.Πάντα μπροστά.Πάντα να αφήνεις το παρελθόν πίσω και πάντα να είσαι έτοιμος για ένα νέο ξεκίνημα.Πάντα να θες το νέο, την νέα πρόκληση γιατί έτσι θα μείνεις ζωντανός.Ο θάνατος κρύβεται στην στασιμότητα, στην ρουτίνα, στον εφησυχασμο και στην επανάληψη.Ο άνθρωπος ,το πνεύμα του έχει δημιουργηθεί για να εξελίσσεται.Και ποτέ κανείς και τίποτα δεν εξελίσσεται μέσα απο την ασφάλεια και τις ευκολίες που φέρνει μια ήρεμη επαναλαμβανόμενη και σταθερή ζωή.Οι μεγάλοι πολιτισμοί διαλύθηκαν απο μέσα πρώτα και μετά εμφανίστηκε ο τυχαίος παράγοντας που αποτέλεσε την αφορμή για την καταστροφη.Ετσι συμβαίνει και με τους ανθρώπους.Οι άνθρωποι λοιπόν, πρώτα διαλύονται εσωτερικά και μετά απλά εμφανίζεται η αφορμή της κατάρρευσης τους που μπορεί να είναι ένα γεγονός, ένας έρωτας ή μια άσχημη επιλογή στην ζωή τους.Πάντα όμως αυτό είναι μια αφορμή που απλά ξεγυμνώνει την πνευματική κατάσταση ενός ανθρώπου. 
Πραγματικά άσχημο πράγμα ο χρόνος.Σκληρός, άκαμπτος,ασταμάτητος.Φεύγει και δεν μας αφήνει τίποτα άλλο εκτός από τις αναμνήσεις μας, άλλοτε ευχάριστες άλλοτε δυσάρεστες, γλυκόπικρες, αγαπημένες, πολύτιμες. Όμως όλοι έχουμε σε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας τις αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων. Όταν τις αναλογιζόμαστε νοιώθουμε πως τότε ο χρόνος περνούσε πολύ πιο αργά και η μέρα κρατούσε περισσότερο. Καταλαβαίναμε τις εποχές του χρόνου, το χειμώνα, την άνοιξη και το καλοκαίρι. Τις αργίες και τις διακοπές. Τα βράδια που ο πατέρας μας έλεγε ιστορίες και η μητέρα μας μαγείρευε στην κουζίνα. Από ένα σημείο όμως και μετά ο χρόνος επιτάχυνε, κυλούσε πιο γρήγορα και εμείς βρισκόμαστε σε ένα σημείο της ζωής μας χωρίς καν να καταλάβουμε τον χρόνο που πέρασε μέχρι τώρα. Δεν είναι άπλα ότι τα παιδικά χρόνια είναι τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια του ανθρώπου. Δεν είναι ότι σαν παιδιά αντιλαμβανόμασταν τον χρόνο διαφορετικά με την ανυπομονησία να μεγαλώσουμε. Είναι που μας έκλεψαν τις άγκυρες του νου μας.
Εκείνο δεν σβήνει.Διάβαζα πριν λίγο ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε εν μέρη εξωγήινοι.Το υλικό μας ήρθε από μακριά.Νομίζω ότι το πιστεύω.Γιατί εδώ μεγαλώνουμε και χανόμαστε.Το κλίμα σιγά σιγά μας φθείρει μας δηλητηριάζει.Στο τέλος δεν μένουν και πολλά πέρα από τη αγωνιώδη προσπάθεια μας να κερδίσουμε υστεροφημία, να ζήσουμε όσο το δυνατόν πιο πολλά και πιο έντονα.Έτσι αναζητάμε την επιτυχία, τα λεφτά την ηδονή και πιστεύοντας ότι αξίζουμε για την τέλεια αγάπη την γυρεύουμε.
Ας μην πιάσουμε βεβαια και κοριους.Είναι περίεργα τα πράγματα όταν δεν σταματάς λίγο για να ακούσεις την εσωτερική φωνή σου.Γιατι δεν είναι και καμμία εκκωφαντική φωνή.Πρέπει να κάνεις και λίγο ησυχία για να την ακούσεις.Και πρέπει να το κάνεις που και που.Από όλες τις φωνές που ακούς μέσω φίλων και γνωστών,η μόνη που θέλει πραγματικά το καλό σου είναι η εσωτερική σου φωνή.Και σήμερα το μόνο που δεν είναι εύκολο είναι να ακούς ακριβώς αυτή την φωνή.
Θέλω να σας εξηγήσω τι είναι το αίμα.Όχι την χημική του σύσταση,αλλά την σημασία του.Αίμα είναι,οικογένεια,είναι δεσμοί.Φιλία, αγάπη,ίσως και μίσος.Είναι ζωή και πάνω από όλα είναι εκείνο που δεν σταματά να κυλάει μέσα μας.Είναι ένα ποτάμι μέσα στο οποίο υπάρχει ψυχή, υπάρχει πνεύμα υπάρχει ορμή.Όσο κυλάει υπάρχει ελπίδα.Ακριβώς.Για να έχει κάποιος ελπίδα, μόνο αυτό χρειάζεται.Αίμα να κυλάει μέσα του.Τι άλλο υπάρχει για να μας επιτρέψει να συνεχίσουμε;Να ονειρευτούμε;Να παλέψουμε σαν λιοντάρια για αυτό που εμείς πιστεύουμε ότι αξίζει;Κάθε μέρα βλέπουμε τόσο πολύ αίμα.Μα αντί να μας υπενθυμίζει την θνητότητα μας και τους φόβους μας ,δεν είναι πιο σωστό να μας θυμίζει ότι παντού,μα παντού υπάρχει ζωή;Στην γη και στον ουρανό, στο χώμα και την θάλασσα,μέσα στην ίδια την καρδιά μας.Το αίμα μας είναι τόσο κόκκινο, τόσο λαμπερό τόσο ζεστό. 
Όταν διψάς να πίνεις νερό,όταν πεινάς να τρως και όταν θες να ζήσεις να αναπνεύσεις βαθιά.Όταν αγαπάς να το δείχνεις και αυτό που σε τρώει να το λες.Όταν πρέπει να δώσεις γροθιά να το κάνεις και μην ξεχνάς να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου από την βρωμιά και υπάρχει τόση πολύ γύρω μας!Κάνε τα αυτονόητα, γέλα φώναξε,τσίριξε αν το νοιώσεις.Να είσαι πάντα ο εαυτός σου και ποτέ εκείνο που θέλουν ή περιμένουν οι άλλοι από εσένα.Αν είσαι μοναδικός έχεις αξία.Αν είσαι ακόμα μια απομίμηση ψάχνεις να βρεις την αξία που θα σου δώσουν οι άλλοι.Και αν γίνει κάτι τέτοιο ε, έχεις χάσει το παιχνίδι.Κάνε λοιπόν αυτό που εσύ θες και άσε τους άλλους να παραπονιούνται.Πάντα θα βρίσκουν ένα λόγο για να το κάνουν.Δώσε τους λοιπόν ένα λόγο που αρέσει σε εσένα και που ταιριάζει με τον προσωπικό σου μύθο.Μην κοιτάς δεξιά και αριστερά παρά μόνο τον στόχο σου,εκεί που θες να πας.Απαίτησε από τους άλλους να το σεβαστούν αλλιώς απομάκρυνε τους.Ποτέ δεν θα θέλουν να σε δουν ευτυχισμένο ακόμα και αν ουρλιάζουν ότι σε αγαπούν. 
Ο λύκος που τον λένε παρόρμηση.Είναι εκείνος που όταν είναι πεινασμένος προτρέπει για κάθε λογής πράξη,πράξη δημιουργίας ή και καταστροφής.Αυτός κάθεται κάτω κάτω αλλά πάντα επιτηρείται πάντα επιβλέπεται.Λίγο πιο πάνω είναι ο λύκος της ανθρωπιάς.Εκείνος πρέπει να ταΐζεται συχνά,και να νιώθει την παρουσία σου.Είναι αυτός που ποτέ δεν θα απαιτήσει να τραφεί.Κοιτάει με καθαρό και σοφό βλέμμα αφού γνωρίζει πόσο εύκολα μπορούν να αλλάξουν οι ρόλοι και ο δυνατός να γίνει αδύναμος.Ένα σκαλί πάνω είναι ο λύκος του θανάτου. Είναι εκείνος που σε κάθε λάθος ,σε κάθε άστοχη απόφαση θέλει να τιμωρήσει, να κατασπαράξει, να κατακρεουργήσει.Είναι περίεργος εκείνος αφού πάντα πρέπει να είναι χορτάτος αλλά πάντα πρέπει να ακούγεται το τρομακτικό ουρλιαχτό του.Σαν υπενθύμιση.