Ένα

Άσπρο.Σαν το χρώμα του ουρανού.Πότε το χρώμα του ουρανού είναι άσπρο;Ποτέ,όπως η ζωή της Οφηλιας.Παιδί χωρισμένων γονιών,πίστεψε ότι γνώρισε την ευτυχία όταν συνάντησε τον πατέρα των δύο παιδιών της επτά χρόνια πριν.Δύο χειμώνες πριν όμως ,έχασε τον λατρεμένο σύζυγο της από μια μάχη,και πριν από επτά λεπτά έχασε και το δεύτερο αγόρι της από την αρρώστια που είχε αποδεκατισει ανθρώπους και ζωα τα τελευταία χρόνια στη Ευρώπη.Τον μαύρο θάνατο.Είχαν όλα τελειώσει για εκείνη ακόμα και στην μικρή ηλικία της.Ήταν 28 αλλά είχε δει τα πάντα στη ζωη της,φτώχεια και δυστυχία,ένα παιχνιδιάρικο φως ευτυχίας πίσω από μια βαριά κουρτίνα μίζερης ζωής από αγάπη,οικογένεια και απώλειες.Και τώρα,μόλις τώρα, ο θάνατος την περίμενε στην μικρή λίμνη λίγο έξω από τα όρια του χωριού της.Δεν ήθελε να τον κάνει να την περιμένει.Όλα θα τελείωναν σύντομα,πολύ σύντομα.

Τα χτυπήματα από τα σπαθιά τον είχαν εξασθενήσει.Τον καταδίωκαν για σχεδόν όλη τη μέρα και είχε χάσει πλέον ακόμα και τον προσανατολισμό του.Απλά έτρεχε για να ξεφύγει σαν ένα πληγωμένο αγρίμι.Τον στρίμωξαν για άλλη μια φορά σε ένα γέρικο πλάτανο και η ζωή του τρεμοπαιξε στην ταραχώδη σκηνή της ιστορίας του που ήταν γεμάτη με αίμα και θάνατο.Το ατσάλι έπεσε με δύναμη πάνω στο κράνος του και γλίστρησε στον αριστερό του ώμο ξύνοντας δέρμα και σάρκα.

Advertisements

1453 λόγοι για μια ελευθερία

Σήμερα ,με αφορμή την άλωση της πόλης θα ήθελα να πω λίγα πραγματάκια.Δεν θα αναφέρω τα ιστορικά γεγονότα τα οποία λίγο πολύ θα τα γνωρίζετε. Εξάλλου, όλο και σε κάποιο μεγάλο μπλοκ θα έχετε δει έστω και επιφανειακά αφιέρωμα για την αποφράδα μέρα του ελληνισμού όπως την ονομάζουν. Η ιστορία είναι ύπουλη υπόθεση. Αυτά που τελικά φτάνουν σε εμάς μέσα από τις σελίδες των βιβλίων ή τις διηγήσεις των μεγαλύτερων σπάνια ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.Είναι ποτισμένα με την γνώμη χιλιάδων ανθρώπων που τα μετέφεραν, έγραψαν και μετέδωσαν. Και αυτό πολλές φορές είναι κακό.

Θα σας μιλήσω λοιπόν όχι για τα γεγονότα ούτε για το πόσο σπουδαίος λαός είμασταν (που δεν είμασταν εδώ που τα λέμε).Κάνεις λαός δεν είναι σπουδαίος, παρά μόνο κάποιες αποφάσεις λίγων που τελικά χαράζουν την ιστορία στο πέρασμα των αιώνων. Θα μιλήσω για την ελπίδα και την πίστη που πρέπει να έχει ο άνθρωπος ώστε να ξεχωρίσει και να δώσει ένα μήνυμα στις μελλοντικές γενιές. Ελπίδα που πολλές φορές δεν συμβαδίζει με την λογική αλλά φλερτάρει με το αδύνατο άπιαστο και ουτοπικό. Αυτό το είδος είναι που δημιουργεί ήρωες ,έπη και απερίγραπτη περηφάνια.Πίστη που δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο ούτε και θα ανθίσει ποτέ εδώ.Είναι πίστη που προέρχεται από το θείο από την άπειρη νοημοσύνη που δημιουργεί και προστατεύει και ποτέ δεν καταστρέφει.

Ένα βράδυ κάποτε (Γ)

Οι ομοκεντροι κύκλοι απο ενα βότσαλο που πετάει κάποιος μέσα σε μια λίμνη είναι μια πράξη δράσης και αντίδρασης.Όπως οι θαλλασιοι αμμολοφοι εξασθενούν όσο η απόσταση μεγαλώνει έτσι συμβαίνει και για κάποια σημαντικά γεγονότα στην ζωή μας.Για κάποια άλλα πάλι, όχι.Κάποια αλλα μας σημαδεύουν τόσο ανεξίτηλα όσο και ένας βράχος που άντεξε τις γεωλογικές αλλαγές χιλιάδων ετών.

Ήταν εποχές δεισιδαιμονιών και ακρατου φανατισμού.Οποιοδήποτε γεγονός δεν μπορούσε να το εξηγησει η λογική προκαλούσε οργή πάντα με τα χειρότερα αποτελέσματα.Έτσι την μετέφερε δυτικά του Λιντνει και βόρεια σε ένα δάσος αειθαλων δέντρων στους πρόποδες ενός μεγάλου βράχου.Εκεί σε μια φυσική κοιλότητα που σχημάτιζε ένα καταφύγιο έδωσε η κοπελιά την μάχη για την ζωή της.

Ένα βράδυ κάποτε (β)

Είχε ζήσει πάρα πολλά χρόνια.Είχε επιθυμήσει,αποκτήσει και τελικά χάσει οτι βρήκε πολύτιμο στην ζωή του.Όπως το 1349 σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό της νοτιοδυτικής Αγγλίας, στο Λιντνεϊ.Είχε ζήσει ήδη πολλά χρόνια και είχε αποκτήσει την φήμη του αποστάτη ενώ η πίεση στην οικογένεια του να τον αποκληρώσει ήταν έντονη.Γύριζε απο εδω και απο εκεί προσπαθώντας να χωνέψει την προδιαγεγραμμένη μοίρα του χωρίς να πολυκαταλαβαίνει το νόημα των βαμπιρικών νόμων και που αποσκοπούσαν.Δεν μπορούσε να δεί τους ανθρώπους σαν κρέατα προς κατανάλωση παρόλο που είχε καταλάβει απο νωρίς πως οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν φέρονταν καλύτερα στο ίδιο τους το είδος.Ένα βράδυ που γύριζε απο ένα καπηλειό μέσα στο σκοτάδι την ζέστη και την υγρασία την άκουσε να κλαίει πάνω απο ένα πηγάδι απελπισμένη και μόνη.Δεν θυμόταν τι ήταν αυτο που τον έκανε να σταματήσει πίσω απο ένα ντουβάρι και να ακούσει.Τότε,τα τοπικά γλέντια ήταν πολύ συχνό φαινόμενο,απο τις λίγες ευκαιρίες διασκέδασης στην μεσαιωνική Αγγλία ειδικά για τις γυναίκες.Υπήρχε ένας χορός,θυμόταν,όπου κλείνοντας τα χέρια ο ένας του άλλου ,σχημάτιζαν δυάδες οι οποίες έσπαγαν και ενώνονταν με άλλες δυάδες σε ένα ξέφρενο ρυθμό και δεν σταματούσαν μέχρι οι χορευτές να έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλο απο την ζαλάδα ή την κούραση.

Ένα βράδυ στην Αθήνα (α)

Παρακολουθούσε καθώς το φως χανόταν πίσω από τις κακοσχηματισμενες πολυκατοικίες .Ήταν η ώρα του .Σήκωσε το τηλέφωνο και κάλεσε.Μια πίτσα με πιπερονι.Πάντα του άρεσε το πιπερονι .Ήταν από τα πράγματα που ποτέ δεν μπορούσε να απολαύσει σαν βρικολακας.Το έβρισκε πολύ..καυτερό για τα εκλεπτυσμένα γούστα του.Έτσι η ειρωνεία του πράγματος τον διασκέδαζε απίστευτα.Σαν κρυφό του πόθο όμως ειχε την επιθυμία να μην ήταν αδύνατο το κύριο πιάτο που θα του έφερνε την πίτσα.Η τελευταία απόπειρα ήταν τραγική.

Και τελείωσε τραγικά επίσης,τουλάχιστον για τον απεθαντο εγωισμό του.Την προηγούμενη Τρίτη είχε παραγγείλει και πάλι ,το παιδί όμως που έφερε την πίτσα του ήταν υπερβολικά αδύνατο και ασθενικο.Δεν ήταν οτι δεν του εφτανε.Μα κάθε αρπακτικό της κατηγορίας του είχε και κάποια στάνταρ.Ήθελε το θύμα του να έχει κάποιες προδιαγραφές -μισούσε κάποιους κυνηγούς σαν τις ύαινες που έτρωγαν οτι περίσσευε από τους άλλους.Αν τρεφοταν με τέτοια θηραματα θα έπεφτε στο επίπεδο τους και ακόμα χαμηλότερα.

Ένας γαλαξίας

Γέννησε ένα άστρο.Μα ήταν μόνο του.Έτσι έφτιαξε ένα καράβι και έβαλε ξύλο και πανί.Ξεκίνησε λοιπόν να ταξιδεύει περα,πέρα μακριά σε άλλα μέρη και γωνίες του σύμπαντος.Είχε πάντα στον βορρά της πυξιδας τον γαλαξία από όπου είχε ξεκινήσει.Γνώρισε άλλους γαλαξίες και κόσμους, πάτησε το πόδι του σε κρυους και αηχους πλανήτες, ομως στο τέλος γύρισε πίσω γεματο από τα ταξίδια του μα πάλι μόνο.Τότε ο γαλαξίας έφτιαξε και άλλα άστρα μεγάλα και μικρά και το αστέρι δεν ήταν ποτέ ξανά μόνο.
«Γιατι ξαναγυρισες» το ρώτησε.»Αφού στα ταξίδια σου γνώρισες πολλούς.»
«Γιατί την πραγματική μοναξιά την ένοιωσα όταν έφυγα μακριά από το σπίτι μου.»απάντησε το αστέρι.

Να γιατί οι Σπαρτιάτες ήταν άτρωτοι στη μάχη!!

Πέρα από την εξαιρετική τους ανδρεία και τη μοναδική στρατιωτική εκπαίδευση

Το 1961 ο Αμερικανός πυρηνικός φυσικός και καθηγητής μεταλλουργίας δρ Λάιλ Μπόρστ επισκέφθηκε τη Σπάρτη επηρεασμένος από την ανδρεία των αρχαίων Σπαρτιατών, αλλά και για να μελετήσει τα όπλα που χρησιμοποιούσε αυτός ο πολεμικός λαός της αρχαίας Ελλάδας.

Ζήτησε λοιπόν από τους εκεί αρχαιολόγους να δει δείγματα οβολών από το Ηραίον (ναό – θησαυροφυλάκιο της αρχαίας Σπάρτης) του 670 π.χ και αφού τα ανέλυσε απεφάνθη πως οι Σπαρτιάτες δεν είχαν απλώς σίδερο αλλά ατσάλι!

Δηλαδή ένα κράμα σιδήρου και άνθρακα με περιεκτικότητα σε άνθρακα μεταξύ 0,2 και 0,8%.Κατά την δήλωση του στους New York Times, αυτό ισοδυναμούσε με την κατοχή ατομικής βόμβας για τα…μέτρα της εποχή.

Ακούω την βροχή

Το μαγικό σπιρτόκουτο

Ενα παραμύθι για μικρά παιδιά αλλα και για τους υπόλοιπους που κρατάμε καλα κρυμμένο ενα παιδι μέσα μας.

Η ιστορία ενός παραμυθιού.

Σε ενα σπιτι μακρινο ζουσε ενα μικρο κοριτσι μαζι με τους γονεις της μα η ιστορια δεν ειναι αυτη.Δεν ειναι τοσο απλη αλλα ούτε και τόσο σύντομη.Ζουσε ευτυχισμενη λοιπον σε σπιτι μεγαλο και πλουσιο και ειχε ενα δωματιο γεματο παιχνιδια καθε λογης καθε μορφης απο τα πιο απλα μεχρι τα πιο ακριβα και μεγαλα.Πάνω απο το τζακι υπηρχε άφθονος χώρος για  κούκλες και μικρά παιχνίδια,γυαλινες σφαίρες και πολύχρωμα ξύλινα γλυπτά.Την αγαπουσαν τοσο πολυ οι γονεις της που χατηρι ποτε δεν της χαλουσαν.Και ετσι επαιζε με ολα τα παιχνιδια μα αγαπημενο της ηταν μια γυαλινη νεραιδα που σαν διαφανη που ηταν ,οταν κοιταζε μεσα της εβλεπε ολα τα χρωματα του ουρανιου τοξου και ακομα περισσοτερα.Ηταν το αγαπημενο της παιχνιδι και το επαιρνε μαζι της οταν ετρωγε,οταν κοιμοταν η οταν επαιζε στην μεγαλη αυλη μονη της η με τα αλλα παιδια.Μια μερα ο πατερας της αρρωστησε βαρια,η μητερα της εφερε γιατρους απο τα περατα του κοσμου να τον δουν μα κανεις δεν μπορουσε να κανει τιποτα.Θα εφευγε συντομα τους ελεγαν και δεν μπορουσαν να κανουν τιποτα για αυτο.

Το κοριτσι κλεινοταν με τις ωρες στο δωματιο της κλαιγοντας και παρακαλουσε τον θεο να κανει καλα τον πατερα της που τοσο αγαπουσε,ενώ δεν εβγαινε πια στην αυλη να παιξει.Τα αλλα παιδια την εχασαν και δεν την ξαναειδαν ,ολος της ο κοσμος ηταν πια ενα κλειστο δωματιο και οι ωρες που της επετρεπαν να βλεπει τον αρρωστο πατερα της.Καθε μερα τον εβλεπε να φευγει απο κοντα της και καθε νυχτα