Σήμερα ,με αφορμή την άλωση της πόλης θα ήθελα να πω λίγα πραγματάκια.Δεν θα αναφέρω τα ιστορικά γεγονότα τα οποία λίγο πολύ θα τα γνωρίζετε. Εξάλλου, όλο και σε κάποιο μεγάλο μπλοκ θα έχετε δει έστω και επιφανειακά αφιέρωμα για την αποφράδα μέρα του ελληνισμού όπως την ονομάζουν. Η ιστορία είναι ύπουλη υπόθεση. Αυτά που τελικά φτάνουν σε εμάς μέσα από τις σελίδες των βιβλίων ή τις διηγήσεις των μεγαλύτερων σπάνια ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.Είναι ποτισμένα με την γνώμη χιλιάδων ανθρώπων που τα μετέφεραν, έγραψαν και μετέδωσαν. Και αυτό πολλές φορές είναι κακό.
Θα σας μιλήσω λοιπόν όχι για τα γεγονότα ούτε για το πόσο σπουδαίος λαός είμασταν (που δεν είμασταν εδώ που τα λέμε).Κάνεις λαός δεν είναι σπουδαίος, παρά μόνο κάποιες αποφάσεις λίγων που τελικά χαράζουν την ιστορία στο πέρασμα των αιώνων. Θα μιλήσω για την ελπίδα και την πίστη που πρέπει να έχει ο άνθρωπος ώστε να ξεχωρίσει και να δώσει ένα μήνυμα στις μελλοντικές γενιές. Ελπίδα που πολλές φορές δεν συμβαδίζει με την λογική αλλά φλερτάρει με το αδύνατο άπιαστο και ουτοπικό. Αυτό το είδος είναι που δημιουργεί ήρωες ,έπη και απερίγραπτη περηφάνια.Πίστη που δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο ούτε και θα ανθίσει ποτέ εδώ.Είναι πίστη που προέρχεται από το θείο από την άπειρη νοημοσύνη που δημιουργεί και προστατεύει και ποτέ δεν καταστρέφει. Συνέχεια