Ας μην πιάσουμε βεβαια και κοριους.Είναι περίεργα τα πράγματα όταν δεν σταματάς λίγο για να ακούσεις την εσωτερική φωνή σου.Γιατι δεν είναι και καμμία εκκωφαντική φωνή.Πρέπει να κάνεις και λίγο ησυχία για να την ακούσεις.Και πρέπει να το κάνεις που και που.Από όλες τις φωνές που ακούς μέσω φίλων και γνωστών,η μόνη που θέλει πραγματικά το καλό σου είναι η εσωτερική σου φωνή.Και σήμερα το μόνο που δεν είναι εύκολο είναι να ακούς ακριβώς αυτή την φωνή.
Δεν με νοιάζει που είσαι,εγώ για παράδειγμα θα μπορούσα να είμαι πάνω σε ένα αστέρι,χιλιάδες έτη μακριά σου.Η αγάπη μου μπορεί να μην μπορούσε να φωνάξει τόσο δυνατά ώστε να την ακούσεις,να είναι πρακτικά αδύνατο να σε αγκαλιάσει.Όμως δεν παύει να υπάρχει και γνωρίζοντας οτι τόσο ο χρόνος όσο και η απόσταση είναι κάτι σχετικό θα μπορούσα κάλλιστα να ήμουν η μόνη πραγματική αγάπη που έχεις.Σε αυτό το μέρος το σχετικά έρημο και σχεδόν άγονο υπάρχει ένας και μοναδικός λόφος δίπλα από το απλό σπίτι μου όπου εκεί μου αρέσει να βάζω την κεραία της τηλεόρασης μου(έχει καλό σήμα).Τις βραδιές λοιπόν, γιατί έχω και εγώ ήλιο αν και τελευταία τον βλέπω να μεγαλώνει επικίνδυνα και τα απογεύματα καίει περισσότερο από ότι παλιότερα, που κάποια νέφη γαλαξιών δεν καλύπτουν το κομμάτι του ουρανού που βρίσκεσαι,σε ακούω να βαρυγκομας και να παραπονιέσαι.
Συνέχεια
Η Λάμια ήταν μια όμορφη κοπέλα από τη Λιβύη. Δυστυχώς ο Δίας την επιθύμησε και ενώθηκε μαζί της. Κάθε φορά που έφερνε στον κόσμο ένα παιδί, η Ήρα η γυναίκα του Δία φρόντιζε να το εξολοθρεύει. Έτσι η Λάμια απελπίστηκε και πήγε και κρύφτηκε σε μια έρημη σπηλιά… η απόγνωσή της μετατράπηκε με τον χρόνο σε άκρατη ζήλεια και πήγαινε στις πιο ευτυχισμένες από αυτή μάνες και καταβρόχθιζε τα παιδιά τους. Η Ήρα όμως την καταράστηκε και να μην έχει ύπνο… ο Δίας «την λυπήθηκε» και της έδ
Μια φορά εδώ ήταν αλλιώς.Τα ξασπρισμένα σεντόνια της άμμου ήταν πράσινο,και ο ήχος του σκληρού ανέμου ήταν γέλια.Ναι εδώ κάποτε υπήρχαν και άνθρωποι.Ζούσαν ευτυχισμένοι,φαντάζομαι,καθώς γεύονταν τις ευλογίες της ζωής που τυχαία επιλέχθηκαν.Δεν θα είχε συνεπώς τόση ησυχία.Ούτε τόση εκκωφαντική ηρεμία.Το χώμα δεν ήταν σκληρό και τα χείλια μου όχι διψασμένα.Ξέρω όμως εγώ;Κάποτε εδώ ήταν διαφορετικά.Το ξέρω το νοιώθω.Τώρα όμως είμαι εδώ παρατημένος.Δεν μπορώ να πάω και αλλού,δεν μπορώ να κουνηθώ.
Αγαπημένη, είναι τόσο κρύα εδώ χωρίς την παρουσία σου.Στην ζωή μου έχω βρεθεί σε πολλά μέρη σε πολλές γιορτές που όλοι έλεγαν πως είναι τα καλύτερα μέρη του κόσμου.Δεν βρήκα όμως καλύτερο και πιο ζεστό μέρος από την μικρή αγκαλιά σου.Εκεί μόνο ένοιωθα πλήρης και ευτυχισμένος, ικανός να τα βάλω με όλο τον κόσμο,με την σκέψη της ανάσας σου πάνω στο στήθος μου.Ο χρόνος πάντα σταματούσε εκείνες τις στιγμές και δεν ήθελα τίποτα άλλο εκτός από εσένα.Η ευτυχία είχε πρόσωπο ,η αγάπη είχε ζωή και ήταν μέσα στην αγκαλιά μου.Ο κόσμος είχε νόημα όσο μπορούσα να βλέπω τα μάτια σου και σε κανέναν άλλον δεν γονάτιζα παρά μόνο στην μαγεία της ύπαρξής σου.Ήσουν η αλήθεια μου,η πίστη μου και η θεά για την οποία πολεμούσα σε πεδία μάχης τόσο τρομερά και αποτρόπαια αλλά που δεν έχανα ποτέ την ελπίδα και την ανθρωπιά μου γιατί πολεμούσα για εσένα.
Μολυβένια μάτια.Υγρά,θολά κάπως.Όσο και να προσπαθεί δεν φτάνει εκεί που θέλει να φτάσει.Στο ματωμένο άλογο, σε εκείνη την πλευρά της ζωής όπου μπορεί να τρέχει.Να ξεφεύγει από εκείνο που δεν είναι αρεστό,από τις δυσκολίες και τις κακές αποφάσεις.Να καλπάζει προς την αγάπη,το όνειρο που ποτέ δεν ξέχασε, ούτε τα χείλη που φίλησε ,την αγκαλιά που πάντα επιθυμούσε, ανυπομονούσε να χωθεί.Να ακούσει την γλυκιά μουσική στα λόγια και να ενστερνιστεί τις πράξεις σαν σάρκα από την σάρκα και αίμα από το αίμα.Μεθυσμένα να χορεύει και να τραγουδά σε μια στροφή που για κάποιους είναι ολόκληρη η ζωή αλλά για άλλους μια στάση σε ένα ταξίδι γεμάτο με μνήμες και εμπειρίες και χρώματα και μυρωδιές και αγγίγματα που κάποιες φορές ανατριχιάζουν το κορμί και μουδιάζουν το μυαλό αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια.Μα δεν εγκαταλείπει ,αλλά συνεχίζει πότε με μαγεία, πότε με προδοσία, πότε με μοναξιά και κάποιες φορές,α κάποιες φορές, με παρέα.Κομμάτι από την σάρκα και ξέπνοη ανάσα από εραστές που γίνονται ένα.
Αν αγαπάς κάποιον,άστον να κοιμηθεί.Άστον να βυθιστεί στους αχανείς κόσμους των ονείρων και σιγοψυθίριζε του πως θα είσαι εκεί πάντα για αυτόν, ο φάρος στην τρικυμία του,το απάνεμο λιμάνι στην καταιγίδα,ο φίλος που θα έχει ανάγκη στα δύσκολα. Αν αγαπάς κάποιον άστον να ηρεμήσει, νοιώθοντας την σιγουριά του κορμιού σου δίπλα του.Να τον συντροφεύουν οι ανάσες σου και τα μάτια σου που θα τον προσέχουν.Να κάνεις τις μέρες που έρχονται αιώνιες Κυριακές με ήλιο και ποτισμένες με τα χρώματα της ευτυχίας.Μπλε σαν τα μάτια του,κόκκινα σαν τα χείλια, κίτρινα σαν το αγαπημένο μπλουζάκι του.Αν αγαπάς κάποιον άφησε τον να κοιμηθεί. Δώστου την ευκαιρία να βιώσει την μεγαλύτερη δυνατή ευτυχία που θα νοιώσει όταν ξυπνήσει και ανοίγοντας τα μάτια του,σε δει.
Τα βήματα του τον οδήγησαν εκεί.Κανείς άλλος.Ούτε η εξάντληση του ,ούτε κάποια φιλική συμβουλή .Στην αρχή σίγουρα,ήταν πολύ σκοτεινά, μια αδιαπέραστη κουρτίνα σκοταδιού και κρύου σαν να είχε χαθεί κάποια στιγμή στους χειρότερους εφιάλτες του.Σαν όλοι οι φόβοι του να είχαν μεταδοθεί από το ταραγμένο του μυαλό στην σκληρή πραγματικότητα μέσω ενός φάσματος χρωμάτων και σχημάτων που απέκτησε μπροστά του σάρκα και οστά.Ήθελε κουράγιο λοιπόν να προχωρήσει μέσα από αυτό το περιβάλλον που του προκαλούσε ασφυξία.Για κάθε βήμα του έκανε χίλιες επικλήσεις στους θεούς των προγόνων του για να του δώσουν το απαιτούμενο κουράγιο για το μεθεπόμενο.Είχε πιστέψει πως τίποτα δεν θα ήταν εύκολο- ήταν γραμμένο εξάλλου με βαθιά σημάδια στις παλάμες των χεριών του.
Ηρθε ο χειμωνας τελικα.Και σημερα το βραδυ ειναι ιδανικη κατασταση για σπιτι,χουζουρεμα ταινιουλα ,πιτσα.Με τον συντροφο αγκαλια.Μπορεις να πεις καθησυχαστικα λογια,ειναι ενα βραδυ απο αυτα που ολα μπορουν να συμβουν.Το κακο,ειναι εξω απο την πορτα και λυσσομαναει,θελει να μπει.Ειστε μονοι,πιθανον σε ολο τον κοσμο,και σκεφτεστε το τωρα,οχι το αυριο.Το ποσο τυχεροι ειστε που βρισκεστε μαζι,εκεινον που θελει και εκεινη που θες.Τωρα μπορεις να πεις οτι την αγαπας,οτι θα την αγαπας ακομα και αν ειστε οι τελευταιοι ανθρωποι πανω στην γη,ακομα και αν περα απο το παραθυρο,δεν υπαρχει τιποτα,ουτε κοσμος ουτε ανθρωποι ουτε ζωη.Η ζωη ειναι στην ζεστη αγκαλια σου και ειναι η μονη ζωη που σε ενδιαφερει.