Βροχή

Μια φορά εδώ ήταν αλλιώς.Τα ξασπρισμένα σεντόνια της άμμου ήταν πράσινο,και ο ήχος του σκληρού ανέμου ήταν γέλια.Ναι εδώ κάποτε υπήρχαν και άνθρωποι.Ζούσαν ευτυχισμένοι,φαντάζομαι,καθώς γεύονταν τις ευλογίες της ζωής που τυχαία επιλέχθηκαν.Δεν θα είχε συνεπώς τόση ησυχία.Ούτε τόση εκκωφαντική ηρεμία.Το χώμα δεν ήταν σκληρό και τα χείλια μου όχι διψασμένα.Ξέρω όμως εγώ;Κάποτε εδώ ήταν διαφορετικά.Το ξέρω το νοιώθω.Τώρα όμως είμαι εδώ παρατημένος.Δεν μπορώ να πάω και αλλού,δεν μπορώ να κουνηθώ.

Τα χρόνια με ξεγέλασαν και με προσπέρασαν.Έτρεξα όσο μπορούσα αλλά πάλι έμεινα πίσω.Πάντα γίνεται αυτό όχι μόνο για εμένα.Το μέρος αυτό μόνο βιάστηκε να προχωρήσει προς κάτι κρύο και στεγνό,παγερά αδιάφορο.Αυτή η αίσθηση του ονείρου επιστρέφει κάθε φορά που ξυπνάω.Δεν ξεθωριάζει πριν κλείσω τα μάτια μου το βράδυ.Ένα βράδυ κρύο,σιωπηλό παράξενα απόκοσμο.Κάποτε δεν ζούσα έτσι.

Υπόσχεση

Μια από αυτές τις νύχτες ,μια ήσυχη ξάστερη νύχτα θα έρθω να σε κλέψω.Θα έρθω να κρατήσω το χέρι σου, να το κλείσω στις παλάμες των χεριών μου και θα σε κλέψω.Δεν με ενδιαφέρει πόσο μακριά θα είσαι,τι απόσταση θα διανύσω ή πόσο θα με πονέσουν τα πόδια μου μέχρι να έρθω εκεί.Δεν με νοιάζει ούτε ο χρόνος.Ακόμα και αν γεννήθηκες χιλιάδες χρόνια πριν από εμένα και γραφτό μας είναι ποτέ να μην σε συναντήσω.Εγώ θα έρθω να σε βρω.Θα πατήσω το πεπρωμένο, τον χρόνο την απόσταση και θα τα κάνω χίλια κομμάτια.Θα συντρίψω όποιον βρεθεί στον δρόμο μου για εσένα,όποιον προσπαθήσει να με κρατήσει μακριά σου.

Και αν πεθάνω στην πορεία θα ξαναγεννηθώ όσες φορές χρειαστεί για να έρθω στο δωμάτιο σου το βράδυ να σε πάρω στα χέρια μου και να φύγουμε μαζί.Και ας μένουμε σε διαφορετικά σημεία,χώρες, ηπείρους, πλανήτες ή γαλαξίες.Και ας μας χωρίζουν οι εποχές τα χρόνια ή οι αιώνες.Και ας είναι πεδία μαχών με στρατούς ανάμεσά μας.Εγώ ένα βράδυ θα έρθω εσένα να σε κλέψω.Να σε πάρω μακριά και να σε κάνω ευτυχισμένη.

Μια αποκάλυψη.

Αγαπημένη, είναι τόσο κρύα εδώ χωρίς την παρουσία σου.Στην ζωή μου έχω βρεθεί σε πολλά μέρη σε πολλές γιορτές που όλοι έλεγαν πως είναι τα καλύτερα μέρη του κόσμου.Δεν βρήκα όμως καλύτερο και πιο ζεστό μέρος από την μικρή αγκαλιά σου.Εκεί μόνο ένοιωθα πλήρης και ευτυχισμένος, ικανός να τα βάλω με όλο τον κόσμο,με την σκέψη της ανάσας σου πάνω στο στήθος μου.Ο χρόνος πάντα σταματούσε εκείνες τις στιγμές και δεν ήθελα τίποτα άλλο εκτός από εσένα.Η ευτυχία είχε πρόσωπο ,η αγάπη είχε ζωή και ήταν μέσα στην αγκαλιά μου.Ο κόσμος είχε νόημα όσο μπορούσα να βλέπω τα μάτια σου και σε κανέναν άλλον δεν γονάτιζα παρά μόνο στην μαγεία της ύπαρξής σου.Ήσουν η αλήθεια μου,η πίστη μου και η θεά για την οποία πολεμούσα σε πεδία μάχης τόσο τρομερά και αποτρόπαια αλλά που δεν έχανα ποτέ την ελπίδα και την ανθρωπιά μου γιατί πολεμούσα για εσένα.

Πάντα όταν κάποιος ήθελε να με βρει ακολουθούσε τα ίχνη του αίματος μου που οδηγούσαν σε εσένα.Πάντα όλοι οι δρόμοι μου οδηγούσαν στα ίδια,υπέροχα μονοπάτια των γραμμών των ματιών σου.Είναι κακό στην σκέψη να ζεις για έναν υπέροχο άνθρωπο που σου θυμίζει τις καλύτερες στιγμές της ζωής σου;Τα καλύτερα τραγούδια της ζωής σου,τα ομορφότερα ξενύχτια που έκανες ποτέ,το πιο ζωντανό γέλιο στην σημαντικότερη στιγμή της ύπαρξής σου;

Πάθος

Μολυβένια μάτια.Υγρά,θολά κάπως.Όσο και να προσπαθεί δεν φτάνει εκεί που θέλει να φτάσει.Στο ματωμένο άλογο, σε εκείνη την πλευρά της ζωής όπου μπορεί να τρέχει.Να ξεφεύγει από εκείνο που δεν είναι αρεστό,από τις δυσκολίες και τις κακές αποφάσεις.Να καλπάζει προς την αγάπη,το όνειρο που ποτέ δεν ξέχασε, ούτε τα χείλη που φίλησε ,την αγκαλιά που πάντα επιθυμούσε, ανυπομονούσε να χωθεί.Να ακούσει την γλυκιά μουσική στα λόγια και να ενστερνιστεί τις πράξεις σαν σάρκα από την σάρκα και αίμα από το αίμα.Μεθυσμένα να χορεύει και να τραγουδά σε μια στροφή που για κάποιους είναι ολόκληρη η ζωή αλλά για άλλους μια στάση σε ένα ταξίδι γεμάτο με μνήμες και εμπειρίες και χρώματα και μυρωδιές και αγγίγματα που κάποιες φορές ανατριχιάζουν το κορμί και μουδιάζουν το μυαλό  αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια.Μα δεν εγκαταλείπει ,αλλά συνεχίζει πότε με μαγεία, πότε με προδοσία, πότε με μοναξιά και κάποιες φορές,α κάποιες φορές, με παρέα.Κομμάτι από την σάρκα και ξέπνοη ανάσα από εραστές που γίνονται ένα.

Κάπως έτσι προχωράμε στην ζωή.

Μεταμόρφωση

Κάποτε, κάποιος με ρώτησε αν έμαθα κάτι από την ζωή, αυτό το δύσκολο αλλά και υπέροχα αλλόκοτο ταξίδι που όλοι ξεκινήσαμε κάποια στιγμή στο παρελθόν.Για αυτό επέτρεψε μου να σου πω τι έμαθα.Έμαθα ότι όσο θορυβώδης και ασφυχτικά γεμάτη και να είναι η ζωή,ο κάθε ένας από εμάς τελικά πεθαίνει μόνος του.Μα αν ποτέ σήμαινες κάτι για κάποιον, αν βοήθησες κάποτε κάποιον,αν αγάπησες κάποιον,αν έστω και ένα πρόσωπο στον κόσμο σε θυμάται,τότε ίσως και να μην έφυγες ποτέ από αυτόν τον κόσμο,να μην χάθηκες,να μην πέθανες και να μην πεθάνεις ποτέ.

Ίσως να μην είναι το τέλος.

Άστον να κοιμηθεί

Αν αγαπάς κάποιον,άστον να κοιμηθεί.Άστον να βυθιστεί στους αχανείς κόσμους των ονείρων και σιγοψυθίριζε του πως θα είσαι εκεί πάντα για αυτόν, ο φάρος στην τρικυμία του,το απάνεμο λιμάνι στην καταιγίδα,ο φίλος που θα έχει ανάγκη στα δύσκολα. Αν αγαπάς κάποιον άστον να ηρεμήσει, νοιώθοντας την σιγουριά του κορμιού σου δίπλα του.Να τον συντροφεύουν οι ανάσες σου και τα μάτια σου που θα τον προσέχουν.Να κάνεις τις μέρες που έρχονται αιώνιες Κυριακές με ήλιο και ποτισμένες με τα χρώματα της ευτυχίας.Μπλε σαν τα μάτια του,κόκκινα σαν τα χείλια, κίτρινα σαν το αγαπημένο μπλουζάκι του.Αν αγαπάς κάποιον άφησε τον να κοιμηθεί. Δώστου την ευκαιρία να βιώσει την μεγαλύτερη δυνατή ευτυχία που θα νοιώσει όταν ξυπνήσει και ανοίγοντας τα μάτια του,σε δει.

Μια άλλη προσέγγιση.

Τα βήματα του τον οδήγησαν εκεί.Κανείς άλλος.Ούτε η εξάντληση του ,ούτε κάποια φιλική συμβουλή .Στην αρχή σίγουρα,ήταν πολύ σκοτεινά, μια αδιαπέραστη κουρτίνα σκοταδιού και κρύου σαν να είχε χαθεί κάποια στιγμή στους χειρότερους εφιάλτες του.Σαν όλοι οι φόβοι του να είχαν μεταδοθεί από το ταραγμένο του μυαλό στην σκληρή πραγματικότητα μέσω ενός φάσματος χρωμάτων και σχημάτων που απέκτησε μπροστά του σάρκα και οστά.Ήθελε κουράγιο λοιπόν να προχωρήσει μέσα από αυτό το περιβάλλον που του προκαλούσε ασφυξία.Για κάθε βήμα του έκανε χίλιες επικλήσεις στους θεούς των προγόνων του για να του δώσουν το απαιτούμενο κουράγιο για το μεθεπόμενο.Είχε πιστέψει πως τίποτα δεν θα ήταν εύκολο- ήταν γραμμένο εξάλλου με βαθιά σημάδια στις παλάμες των χεριών του.

Τον οδήγησε τελικά όμως η μοίρα που δεν πίστευε;Ήταν επιλογή του να διαβεί το μονοπάτι εκείνο;Καθώς η έλλειψη νερού είχε σκάψει τα σκασμένα από την δίψα χείλη του, προσπαθούσε να βρει παρηγοριά στα νοτισμένα από την υγρασία τοιχώματα.Περνούσε τα χέρια του από πάνω τους, τα χάιδευε αργά καθώς περπατούσε.Ο δρόμος είναι για όλους.Είναι ανοικτός και προσβάσιμος για όποιον τον δει.

Και αέρας είναι,τι φοβάσαι;

Ηρθε ο χειμωνας τελικα.Και σημερα το βραδυ ειναι ιδανικη κατασταση για σπιτι,χουζουρεμα ταινιουλα ,πιτσα.Με τον συντροφο αγκαλια.Μπορεις να πεις καθησυχαστικα λογια,ειναι ενα βραδυ απο αυτα που ολα μπορουν να συμβουν.Το κακο,ειναι εξω απο την πορτα και λυσσομαναει,θελει να μπει.Ειστε μονοι,πιθανον σε ολο τον κοσμο,και σκεφτεστε το τωρα,οχι το αυριο.Το ποσο τυχεροι ειστε που βρισκεστε μαζι,εκεινον που θελει και εκεινη που θες.Τωρα μπορεις να πεις οτι την αγαπας,οτι θα την αγαπας ακομα και αν ειστε οι τελευταιοι ανθρωποι πανω στην γη,ακομα και αν περα απο το παραθυρο,δεν υπαρχει τιποτα,ουτε κοσμος ουτε ανθρωποι ουτε ζωη.Η ζωη ειναι στην ζεστη αγκαλια σου και ειναι η μονη ζωη που σε ενδιαφερει.

Για αποψε, ο κοσμος δεν ειναι μεγαλυτερος απο το μικρο σαλονακι,και πλεεις πανω στον καναπε που ειναι η αστρικη σας βαρκα.Μια βαρκα που χωραει μονο δυο και εισαι απολυτα ευτυχισμενος με αυτο.

Ένα βράδυ κάποτε (Γ)

Οι ομοκεντροι κύκλοι απο ενα βότσαλο που πετάει κάποιος μέσα σε μια λίμνη είναι μια πράξη δράσης και αντίδρασης.Όπως οι θαλλασιοι αμμολοφοι εξασθενούν όσο η απόσταση μεγαλώνει έτσι συμβαίνει και για κάποια σημαντικά γεγονότα στην ζωή μας.Για κάποια άλλα πάλι, όχι.Κάποια αλλα μας σημαδεύουν τόσο ανεξίτηλα όσο και ένας βράχος που άντεξε τις γεωλογικές αλλαγές χιλιάδων ετών.

Ήταν εποχές δεισιδαιμονιών και ακρατου φανατισμού.Οποιοδήποτε γεγονός δεν μπορούσε να το εξηγησει η λογική προκαλούσε οργή πάντα με τα χειρότερα αποτελέσματα.Έτσι την μετέφερε δυτικά του Λιντνει και βόρεια σε ένα δάσος αειθαλων δέντρων στους πρόποδες ενός μεγάλου βράχου.Εκεί σε μια φυσική κοιλότητα που σχημάτιζε ένα καταφύγιο έδωσε η κοπελιά την μάχη για την ζωή της.

Ένα βράδυ κάποτε (β)

Είχε ζήσει πάρα πολλά χρόνια.Είχε επιθυμήσει,αποκτήσει και τελικά χάσει οτι βρήκε πολύτιμο στην ζωή του.Όπως το 1349 σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό της νοτιοδυτικής Αγγλίας, στο Λιντνεϊ.Είχε ζήσει ήδη πολλά χρόνια και είχε αποκτήσει την φήμη του αποστάτη ενώ η πίεση στην οικογένεια του να τον αποκληρώσει ήταν έντονη.Γύριζε απο εδω και απο εκεί προσπαθώντας να χωνέψει την προδιαγεγραμμένη μοίρα του χωρίς να πολυκαταλαβαίνει το νόημα των βαμπιρικών νόμων και που αποσκοπούσαν.Δεν μπορούσε να δεί τους ανθρώπους σαν κρέατα προς κατανάλωση παρόλο που είχε καταλάβει απο νωρίς πως οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν φέρονταν καλύτερα στο ίδιο τους το είδος.Ένα βράδυ που γύριζε απο ένα καπηλειό μέσα στο σκοτάδι την ζέστη και την υγρασία την άκουσε να κλαίει πάνω απο ένα πηγάδι απελπισμένη και μόνη.Δεν θυμόταν τι ήταν αυτο που τον έκανε να σταματήσει πίσω απο ένα ντουβάρι και να ακούσει.Τότε,τα τοπικά γλέντια ήταν πολύ συχνό φαινόμενο,απο τις λίγες ευκαιρίες διασκέδασης στην μεσαιωνική Αγγλία ειδικά για τις γυναίκες.Υπήρχε ένας χορός,θυμόταν,όπου κλείνοντας τα χέρια ο ένας του άλλου ,σχημάτιζαν δυάδες οι οποίες έσπαγαν και ενώνονταν με άλλες δυάδες σε ένα ξέφρενο ρυθμό και δεν σταματούσαν μέχρι οι χορευτές να έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλο απο την ζαλάδα ή την κούραση.