Αιώνιο καλοκαίρι,ρε!

Τι και αν το καλοκαιράκι τελειώνει.Εμείς ας έχουμε άνοιξη στη καρδιά.Και ελπίδα ,πολύ ελπίδα.Και το φεγγάρι του Αυγούστου που το βλέπουμε όλοι εμείς οι ερωτευμένοι.Να το βλέπουμε συνέχεια ,όλο τον χρόνο.Αγκαλιά να κοιτάμε τον ουρανό που πάνω είναι καρφωμένα με ασημενιες πινεζες τα όνειρα μας.Και όπως περιμένουμε να περάσουν γρήγορα οι καλοκαιρινές μπόρες έτσι να περιμένουμε να φύγουν γρήγορα οι στεναχώριες και τα προβλήματα μας.Η ασφάλεια που μας γεμίζει το πατρικό μας σπίτι στο χωριό…Τέτοια ασφάλεια να νοιώθουμε πάντα.Τα πάρτι οι φίλοι οι μουσικές η ανεμελιά.Δεν υπάρχει λόγος να λείψουν ποτέ από την ζωή μας.Για αυτό σας λέω.Ας είναι η ζωή σας ένα αιώνιο καλοκαίρι.Και κανένα χειμώνα δεν θα φοβηθείτε ποτέ.

Κι όσες φορές και αν σβήσω το φεγγάρι

Εκείνο δεν σβήνει.Διάβαζα πριν λίγο ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε εν μέρη εξωγήινοι.Το υλικό μας ήρθε από μακριά.Νομίζω ότι το πιστεύω.Γιατί εδώ μεγαλώνουμε και χανόμαστε.Το κλίμα σιγά σιγά μας φθείρει μας δηλητηριάζει.Στο τέλος δεν μένουν και πολλά πέρα από τη αγωνιώδη προσπάθεια μας να κερδίσουμε υστεροφημία, να ζήσουμε όσο το δυνατόν πιο πολλά και πιο έντονα.Έτσι αναζητάμε την επιτυχία, τα λεφτά την ηδονή και πιστεύοντας ότι αξίζουμε για την τέλεια αγάπη την γυρεύουμε.

Θεωρούμε ότι η ζωή μας χρωστάει και τρέχουμε χωρίς να προσέχουμε καν που πατάμε.Ονειροβατουμε,πατάμε πάνω σε άλλους ανθρώπους και καταστρέφουμε ότι βρεθεί στον δρόμο μας.Φυσικά στο τέλος ανακαλύπτουμε ότι εκείνα που πατήσαμε,αγνοησαμε και δεν δώσαμε ιδιαίτερη σημασία,εκείνα ήταν τα πιο σημαντικά.Αλλά ο χρόνος τελειώνει και πιστεύουμε ότι θα διατηρήσουμε το πνεύμα μας εκεί που θα παμε.Το πνεύμα όμως έχει φύγει από μέσα μας καπου στη πορεία των λάθος επιλογών μας.Καταλήγουμε μόνο με το σώμα που κάποια στιγμή πεθαίνει.Δεν καταλαβαίνουμε ότι μετάνοια και συγχώρεση στο σύμπαν δεν υπάρχει.Υπάρχει όμως διόρθωση.Να αναιρεσω τη κακή επιλογή με μια άλλη καλή.Να κάνω το σωστό και να μην περιμένω να απαλλαγώ από τις ευθύνες με το να αναζητήσω συγχώρεση έξω και πέρα από εμένα.Ο τόπος που καταγόμασταν είναι μακριά.Η δικαιοσύνη του δεν μπορεί πλέον να μας φτάσει.Δεν μπορούμε να λειτουργούμε με κανόνες του τότε.Είμαστε μετανάστες σε μια ξένη γη και είμαστε υποχρεωμένοι να φερόμαστε σωστά.

Ένα φιλί για καληνύχτα

Ας μην πιάσουμε βεβαια και κοριους.Είναι περίεργα τα πράγματα όταν δεν σταματάς λίγο για να ακούσεις την εσωτερική φωνή σου.Γιατι δεν είναι και καμμία εκκωφαντική φωνή.Πρέπει να κάνεις και λίγο ησυχία για να την ακούσεις.Και πρέπει να το κάνεις που και που.Από όλες τις φωνές που ακούς μέσω φίλων και γνωστών,η μόνη που θέλει πραγματικά το καλό σου είναι η εσωτερική σου φωνή.Και σήμερα το μόνο που δεν είναι εύκολο είναι να ακούς ακριβώς αυτή την φωνή.

Δεν με νοιάζει που είσαι,εγώ για παράδειγμα θα μπορούσα να είμαι πάνω σε ένα αστέρι,χιλιάδες έτη μακριά σου.Η αγάπη μου μπορεί να μην μπορούσε να φωνάξει τόσο δυνατά ώστε να την ακούσεις,να είναι πρακτικά αδύνατο να σε αγκαλιάσει.Όμως δεν παύει να υπάρχει και γνωρίζοντας οτι τόσο ο χρόνος όσο και η απόσταση είναι κάτι σχετικό θα μπορούσα κάλλιστα να ήμουν η μόνη πραγματική αγάπη που έχεις.Σε αυτό το μέρος το σχετικά έρημο και σχεδόν άγονο υπάρχει ένας και μοναδικός λόφος δίπλα από το απλό σπίτι μου όπου εκεί μου αρέσει να βάζω την κεραία της τηλεόρασης μου(έχει καλό σήμα).Τις βραδιές λοιπόν, γιατί έχω και εγώ ήλιο αν και τελευταία τον βλέπω να μεγαλώνει επικίνδυνα και τα απογεύματα καίει περισσότερο από ότι παλιότερα, που κάποια νέφη γαλαξιών δεν καλύπτουν το κομμάτι του ουρανού που βρίσκεσαι,σε ακούω να βαρυγκομας και να παραπονιέσαι.

Στους γονείς οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους το ευ ζην.Το ζην όμως τι είναι;

Θέλω να σας εξηγήσω τι είναι το αίμα.Όχι την χημική του σύσταση,αλλά την σημασία του.Αίμα είναι,οικογένεια,είναι δεσμοί.Φιλία, αγάπη,ίσως και μίσος.Είναι ζωή και πάνω από όλα είναι εκείνο που δεν σταματά να κυλάει μέσα μας.Είναι ένα ποτάμι μέσα στο οποίο υπάρχει ψυχή, υπάρχει πνεύμα υπάρχει ορμή.Όσο κυλάει υπάρχει ελπίδα.Ακριβώς.Για να έχει κάποιος ελπίδα, μόνο αυτό χρειάζεται.Αίμα να κυλάει μέσα του.Τι άλλο υπάρχει για να μας επιτρέψει να συνεχίσουμε;Να ονειρευτούμε;Να παλέψουμε σαν λιοντάρια για αυτό που εμείς πιστεύουμε ότι αξίζει;Κάθε μέρα βλέπουμε τόσο πολύ αίμα.Μα αντί να μας υπενθυμίζει την θνητότητα μας και τους φόβους μας ,δεν είναι πιο σωστό να μας θυμίζει ότι παντού,μα παντού υπάρχει ζωή;Στην γη και στον ουρανό, στο χώμα και την θάλασσα,μέσα στην ίδια την καρδιά μας.Το αίμα μας είναι τόσο κόκκινο, τόσο λαμπερό τόσο ζεστό.

Γιατί αρρωσταίνουν οι άνθρωποι; Πως μπορούμε να θεραπευτούμε; (Μέρος 2ο)

Του καθηγητή μου,

Σαλτού Γεράσιμου

Ψυχολόγου

Συνεχίζοντας την αναφορά μας στα αποτελέσματα της έρευνας του Ρίκε Γκέερτ Χάμερ και του Κλωντ Σαμπά, θα πάρουμε απαντήσεις, εν πρώτοις σε ένα καίριο ερώτημα που αφορά όλους τους ανθρώπους: «Γιατί πεθαίνουμε από τις ασθένειές μας;»

Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, μας λένε οι ερευνητές, πρέπει να καταλάβουμε, με ποιο τρόπο επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μας τις πληροφορίες που φτάνουν σ’ αυτόν. 

 

Ένα από τα χαρακτηριστικά του εγκεφάλου είναι ότι δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε μια πραγματική και μια φανταστική, εικονική ή συμβολική πληροφορία (εμπειρία).

 Για να γίνει πιο κατανοητό, ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα:

– Εάν ξαφνικά βρεθείτε όρθιος στο χείλος της χωρίς παραπέτο στέγης ενός 20όροφου κτιρίου, ο εγκέφαλός σας θα ερμηνεύσει αυτήν την κατάσταση ως πραγματικό κίνδυνο. Αυτόματα, θα ενεργοποιήσει μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων και ανακλαστικών συμπεριφοράς (αύξηση της αδρεναλίνης, επιτάχυνση του καρδιακού παλμού, άγχος, ίλιγγος, κ.λπ.). Εδώ, έχει επεξεργαστεί μια πραγματική εμπειρία.

Το σύνδρομο του Ιππότη

Περασμένες μέρες δόξας που δεν υπάρχουν πια.Κάποτε εμείς κυβερνούσαμε τον κόσμο,σφυρηλατούσαμε τους δεσμούς που τον κρατούσαν όρθιο.Μας σέβονταν και μας φοβούνταν.Τα μέρη που χύναμε το αίμα μας ήταν μέρη ιερά, ιστορίες θάρρους και αυταπάρνησης ήταν το κληροδότημα μας,η παρακαταθήκη μας στα παιδιά του κόσμου που μεγάλωναν.Η τιμή ,η δικαιοσύνη,η προστασία του αδύνατου απέναντι στην αδικία που γεννούσε η δύναμη ήταν οι σελίδες του ιερού μας βιβλίου, εκείνου που μιλούσε για ανθρωπιά, για εμπιστοσύνη, για καλοσύνη και ελπίδα.Μας χτυπούσαν αλλά δεν λυγίζαμε,μας σκότωναν αλλά δεν φοβόμασταν,μας κυνηγούσαν αλλά είμασταν εκεί που έπρεπε,πάντα στο πλευρό εκείνου που χρειαζόταν το ατσάλι μας και την φωτιά της καρδιάς μας.

Και έπειτα ήρθαν τα σκοτεινά χρόνια.Τα χρόνια της μηχανής και της προόδου, της παραφροσύνης του ανθρώπινου μυαλού.Υπόταξαν το σίδερο και το ατσάλι,το φως και τον κεραυνό,τον άνεμο και το νερό.

Και τα έστρεψαν εναντίον μας.

Η δύναμη και οι ικανότητες δεν έφταναν πια για έναν πολεμιστή να επιβιώσει και να κάνει αυτό που έπρεπε.Ήταν η ώρα των δειλών όπου με ένα κομμάτι μέταλλο μπορούσαν να διαπεράσουν και την πιο δυνατή καρδιά,να διαλύσουν μυς από ατσάλι καταστρέφοντας τους με σφαίρες και βόμβες.Να ρημάξουν τάγματα μας που οι ιστορίες τους ταξίδευαν από στόμα σε στόμα εδώ και ατέλειωτους αιώνες.Η τιμή και το καθήκον γινόταν ένα με κουβάρια από σπασμένα κόκαλα και κουρελιασμένη σάρκα.Το αίμα μας που κυλούσε μέσα σε περήφανες,γεμάτες από αγάπη και γενναιότητα καρδιές,τώρα πότιζε το κρύο χώμα που σιγά σιγά μας σκέπαζε μέχρι να χαθούμε για πάντα.

Αλλά και τότε δεν το βάλαμε κάτω.Δεν τα παρατήσαμε, δεν υποχωρήσαμε, δεν επιτρέψαμε στον φόβο να λυγίσει τις καρδιές και το μυαλό μας.

Η περηφάνια του να περπατάς στα δυο πόδια σου.

Όταν είσαι άνθρωπος,όχι το είδος του θηλαστικου ,άνθρωπος με την πνευματική έννοια να το φωνάζεις.Ίσως και να χρειάζεται που και που μπας και παραδειγματισει και κανέναν.Όταν είσαι περήφανος για τον εαυτό σου ή για το παιδί σου δικαιουσε νομίζω να το λες.Όχι και να κάνεις καμμία παρέλαση αλλά να το πεις.Όταν σε πρόδωσε κάποιος ή κάτι παρόλο που δεν θα βγεις να το φωνάξεις θα το εξομολογηθείς σε κάποιον φίλο σου.Όταν είσαι επιστήμονας και κάνεις κάποια ανακάλυψη θα το ανακοινώσεις.

Μπορείς να μου πεις για ποιόν λόγο να βγει κάποιος να ανακοινώσει ότι είναι ομοφυλόφιλος;Όχι, τον λόγο καλύτερα να κάνει παρέλαση για αυτό.Αυτό δεν είναι δημοκρατικό.Ας βγούν και οι ετεροφυλόφιλοι,ας βγουν και οι αυνανιστες να κάνουν παρελάσεις.

Εγώ δεν είδα ανθρώπους να φωνάζουν με περηφάνεια κάτι που πρέπει να βγεις να το φωνάξεις.Είδα ανθρώπους κομπλεξικους,εμφανώς με αίσθηση υποτίμησης και έλλειψη αυτοεκτίμησης να θέλουν να πείσουν τον κόσμο για κάτι που σύμφωνα με τους ίδιους πάντα είναι αυτονόητο και φυσιολογικό όπως ο ήλιος που βγαίνει κάθε μερα από την Ανατολή.Λυπάμαι που είδα και πολιτικούς οι οποίοι σαφώς και αντλούν ψήφους(και μάλιστα φανατικούς) από αυτήν την κοινότητα.

Το έχω ξαναπεί.Άνθρωποι μαύροι,άσπροι ,δεξιοί και κομμουνιστές, όλοι νομίζουν ότι έχουν κάτι μοναδικό που πρέπει να προασπίσουν.Μόνο που πάνω στην γη δεν υπάρχει τίποτα που η φύση η ο Θεός αν θέλετε θεωρεί μοναδικό.Ούτε χρώμα ούτε ιδεολογίες ούτε θρησκείες και σαφώς ούτε θεωρίες.Όπως έλεγε και ένας γνωστός,σημαντικός να γίνεσαι και όχι γραφικός.

Καλώς ήρθες στην χώρα του «ποτέ».

Στην χώρα του ποτέ που ποτέ δεν πήγες.Στα εδάφη που ποτέ δεν έφτασες και στις όχθες που ποτέ δεν είδες.Αν υπάρχει κάτι που μετάνιωσα ήταν εκείνο το ποτέ που δεν επέλεξα.Στην σύντομη ζωή είναι ανόητο να λες ποτέ.Στην θνητή ύπαρξη σου δεν υπάρχει τέτοια λέξη.Αντικατέστησε την με το πάντα.Πάντα θα παθαίνεις,πάντα θα πέφτεις και πάντα θα σηκώνεσαι.Πάντα θα αγαπάς και πάντα θα νοιώθεις προδομένος.Πάντα θα υπάρχει κάτι που θα θες και πάντα η ζωή δεν θα είναι εκείνη που περιμένεις.Σε μια ζωή του πάντα το ποτέ δεν έχει θέση.Κοροϊδεύεις τον εαυτό σου,δαγκώνεις την ίδια σου την γλώσσα.Στην χώρα του ποτέ ποτέ δεν έμελλε να πας.Θα την ονειρεύεσαι και θα την φοβάσαι.Θα την ποθείς μα κυρίως δεν θα την γνωρίσεις ποτέ.Ποτέ;Ακόμα πιστεύεις πως υπάρχει αυτή η λέξη;

Και αν ξέχασες ποιος είσαι δεν πειράζει

Αλήθεια δεν πειράζει,όσο υπάρχουν εκείνοι δίπλα σου που θα στο θυμίσουν.Γιατί τελικά,το να μην χάσεις τον εαυτό σου είναι από τα πιο σημαντικά στην ζωή.Και ο μόνος τρόπος για να το αποφύγεις είναι να έχεις δίπλα σου ανθρώπους αληθινούς,που σε αγαπούν .Έτσι την στιγμή που θα λυγίσεις ή θα χάσεις τον εαυτό σου στο ατελείωτο πανηγύρι των επιθυμιών,θα υπάρχει για εσένα μια φωνή που δεν θα πνίγεται από τον θόρυβο των σκέψεων σου.

Είναι ανθρώπινο να χάσεις τον εαυτό σου,να.ξεχάσεις ποιος είσαι και που πηγαίνεις.Η αγάπη όμως θα σε βοηθήσει να μην χαθείς.Να μην ακολουθήσεις το μονοπάτι που πήραν κάποιοι,ένα μονοπάτι δίχως επιστροφή.Γιατί εκεί έξω,στα κρύα σκοτάδια του κόσμου, η αμφίβολια στοιχίζει.

Γιατί αρρωσταίνουν οι άνθρωποι; (Μέρος 1ο)

Του καθηγητή μου,

Σαλτού Γεράσιμου

Ψυχολόγου

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου, είναι να αντιστέκεται στις αλλαγές, σε κάθε καινούργιο. Αυτό το παρατηρούμε συχνάκις κατά τη διαδικασία της Ψυχοθεραπείας, όπου ενώ κάποιος διαπιστώνει ότι η νέα οπτική που βλέπει τα πράγματα (ερμηνεύει), φέρνει θετικά αποτελέσματα, εντούτοις δυσπιστεί σ’ αυτή την πραγματικότητα και είναι επιφυλακτικός.

Αυτό συμβαίνει γιατί προφανώς του είναι δύσκολο να πιστέψει ότι μπορεί να λειτουργήσει και με άλλον τρόπο – σκεφτείτε, μέχρι τώρα είχε μάθει να κινείται μέσα σ’ ένα γνωστό πλαίσιο, παρόλο που δεν αισθάνονταν και τόσο ευτυχής, είχε αποδεχτεί την κατάσταση και όλα του ήταν οικεία- επίσης, κάπου ίσως ασυνείδητα φοβάται ότι η προσωπική του εξέλιξη, (υπέρβαση, ανατροπή των ήδη παγιωμένων στάσεων/συμπεριφορών) θα επιφέρει πόνο και τέλος γιατί η προσαρμογή στις νέες «ιδέες», πέραν του χρόνου που απαιτείται, δημιουργεί εσωτερικές συγκρούσεις.