Ένα

Άσπρο.Σαν το χρώμα του ουρανού.Πότε το χρώμα του ουρανού είναι άσπρο;Ποτέ,όπως η ζωή της Οφηλιας.Παιδί χωρισμένων γονιών,πίστεψε ότι γνώρισε την ευτυχία όταν συνάντησε τον πατέρα των δύο παιδιών της επτά χρόνια πριν.Δύο χειμώνες πριν όμως ,έχασε τον λατρεμένο σύζυγο της από μια μάχη,και πριν από επτά λεπτά έχασε και το δεύτερο αγόρι της από την αρρώστια που είχε αποδεκατισει ανθρώπους και ζωα τα τελευταία χρόνια στη Ευρώπη.Τον μαύρο θάνατο.Είχαν όλα τελειώσει για εκείνη ακόμα και στην μικρή ηλικία της.Ήταν 28 αλλά είχε δει τα πάντα στη ζωη της,φτώχεια και δυστυχία,ένα παιχνιδιάρικο φως ευτυχίας πίσω από μια βαριά κουρτίνα μίζερης ζωής από αγάπη,οικογένεια και απώλειες.Και τώρα,μόλις τώρα, ο θάνατος την περίμενε στην μικρή λίμνη λίγο έξω από τα όρια του χωριού της.Δεν ήθελε να τον κάνει να την περιμένει.Όλα θα τελείωναν σύντομα,πολύ σύντομα.

Τα χτυπήματα από τα σπαθιά τον είχαν εξασθενήσει.Τον καταδίωκαν για σχεδόν όλη τη μέρα και είχε χάσει πλέον ακόμα και τον προσανατολισμό του.Απλά έτρεχε για να ξεφύγει σαν ένα πληγωμένο αγρίμι.Τον στρίμωξαν για άλλη μια φορά σε ένα γέρικο πλάτανο και η ζωή του τρεμοπαιξε στην ταραχώδη σκηνή της ιστορίας του που ήταν γεμάτη με αίμα και θάνατο.Το ατσάλι έπεσε με δύναμη πάνω στο κράνος του και γλίστρησε στον αριστερό του ώμο ξύνοντας δέρμα και σάρκα.

Advertisements

Είναι ή πιστεύω ότι είναι;

Μερικές φορές ή μάλλον όλες η λήψη μιας σημαντικής απόφασης συνοδεύεται με αμφιβολίες για την ορθότητα της.Και ανάμεσα στις αμφιβολίες δεσπόζουσα θέση έχει μια ερώτηση.Θα τα καταφέρω;Πόσες και πόσες φορές κάναμε πίσω απο τον φόβο και μόνο μιας πιθανής αποτυχίας.Πόσες επίσης φορές η προσπάθεια που τελικά κάναμε δεν ήταν αντάξια των ικανοτήτων/δυνάμεων μας μειωμένη απο τον φόβο της αποτυχίας;Η πραγματική ερώτηση όμως που πρέπει να βάλουμε στον εαυτό μας είναι άλλη.

Πιστεύω πως θα τα καταφέρω;Βάζοντας την λέξη πιστεύω δίνουμε μια εντελώς άλλη διάσταση στην υπόλοιπη πρόταση.Μια απο τις μεγαλύτερες αλήθειες του κόσμου ειναι η εξής:Οι άνθρωποι κάνουν μόνο ότι πιστεύουν πως είναι αληθινό.Μόνο ότι πιστεύουν ότι είναι σωστό.Μόνο ότι πιστεύουν ότι πρέπει.Μόνο ότι πιστεύουν πως είναι αναγκασμένοι.Ποτέ δεν έκαναν κάτι που δεν πίστεψαν ότι έχει την παραμικρή πιθανότητα ή αξία.Πιστεύω στον Θεό.Πιστεύω στην αριστερά (να πω και μια μαλακία πρωι πρωι).Πιστεύω στον Παναθηναικό(δεύτερη).Πιστεύω στην κοινωνία ,στην δικαιοσύνη στους νόμους.Κυρίως πιστεύω στον εαυτό μου και στις δυνάμεις μου.Όλες αυτές οι έννοιες κατάφεραν να υπάρχουν στην ζωή μας επειδή κάποια στιγμή μας είπαν να τις πιστέψουμε (άλλοι όχι εμεις).

Μια ωραία μέρα του φθινοπώρου

Είναι όταν βάζεις το εμείς πάνω από το εγω.Όταν εμπιστεύεσαι τον άλλο και όταν αμφιβάλλεις.Όταν αγαπάς την βροχή,ακριβώς όπως αγαπάς τον ήλιο.Όταν δεν γνωρίζεις να αγαπάς ,αλλά το μαθαίνεις σιγά σιγά μαζί με τον σύντροφό σου.Η αγάπη εδώ που τα λέμε,είναι και λίγο φθινόπωρο σωστά;Θα κάνει την όμορφη μέρα αλλά θα έχει και τις βροχερες.Ξέρεις ότι θα έρθει πρώτα ο χειμώνας και μετά η άνοιξη.Και ότι πρέπει να αντέξεις τους χειμώνες και να τους δεχθείς τόσο φυσικά και δεδομένα όσο είναι και οι εποχές.Αν αντέξεις λοιπόν το κρύο και τα χιόνια τότε έκανες σωστή προετοιμασία.Τότε σου αξιζει η άνοιξη σου : και το πλούσιο καλοκαίρι.Τα κέρδισες με το σπαθί σου όπως και κάθε τι άλλο στη ζωή σου ,όχι με την εμφάνιση και τα άδεια λόγια ,αλλά με το περιεχόμενο σου.Με τα υλικά που αποτελούν τον χαρακτήρα σου.

Γιατί ,ναι ρε φίλε,η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου είναι η μοίρα του και το πεπρωμένο του.Γιατί και παλι,ναι ρε φίλε φθινόπωρο και χειμώνας θα έρθει για όλους μα για όλους, αυτό που μετράει όμως είναι πως θα τους αντιμετωπίσεις.Θα τους δεις σαν μια πρόκληση, μια αφορμή για να προχωρήσεις μπροστά,ή σαν μια δικαιολογία για να μείνεις πάλι πίσω;Ο χαρακτήρας σου ,αυτό είναι η φιλοσοφική σου λίθος.Αυτός είναι ο καταλύτης ώστε η πέτρα να μετουσιώνεται σε χρυσό και τα διαμάντια σε στάχτη.Αυτή τη λιθο την κουβαλάμε διαχρονικά μέσα μας αλλά έλα που όλοι ψάχνουμε να την βρούμε έξω από εμάς;Ψάχνεις μια ζωη κάτι που έχεις ήδη μέσα σου και ποτέ δεν το βρίσκεις.Ειρωνεία η ανοησία;

Ιπποκράτης: Η στεναχώρια είναι η πηγή όλων των ασθενειών

Το σώμα μας το ίδιο μπορούμε να πούμε με απόλυτη σιγουριά ότι είναι ο εκφραστής της ψυχικής μας κατάστασης.

Και τα δύο συνυπάρχουν με αξιοζήλευτη ισορροπία και στο σώμα μας αποτυπώνεται ό,τι υπάρχει μέσα στον ψυχικό μας κόσμο.

Δυσάρεστες ψυχικές καταστάσεις όπως η θλίψη, η μελαγχολία και η στεναχώρια επιδρούν με αρνητικό τρόπο στο σώμα μας και εμφανίζονται με επίπονα και πολλές φορές δυσάρεστα σωματικά συμπτώματα.

Ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της Ιατρικής, έγραψε αιώνες ολόκληρους πριν μία φράση η οποία συμπυκνώνει μέσα της μία από τις μεγαλύτερες αλήθειες:

«Η στεναχώρια είναι η πηγή όλων των ασθενειών.» Μελετώντας την επίδραση της στεναχώριας σε βασικά όργανα του σώματός μας μπορούμε να αναφέρουμε κάποιες άσχημες συνέπειες της στεναχώριας:

Καρδιά: Η μεγάλη στεναχώρια μπορεί να επιφέρει αρρυθμία στην καρδιά, αύξηση της πίεσης, έντονη δυσφορία. Η δύναμη της στεναχώριας είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να προσκαλέσει ακόμα και έμφραγμα.

Πεπτικό σύστημα: Η στεναχώρια προκαλεί πολλές διαταραχές στο στομάχι, από έντονο κοιλόπονο και δυσκοιλιότητα, μέχρι στην πιο ακραία μορφή γαστρορραγία.

Μην μιλάς για την αγάπη

Απλά δείξτην.Μην λες πολλά και μεγάλα λόγια που χάνονται.Κάνε πράξεις.Όπως μάθε να μην συγχωρείς επ απειρον.Ο χαρακτήρας δεν αλλάζει.Λόγια όπως δεν θα ξαναγίνει,ήταν λάθος ,ήταν η κακιά στιγμή δεν υπάρχουν.Όλα ειναι δικαιολογίες που κρύβουν της εξής πρόταση.Ότι συνέβηκε έγινε επειδή ήσουν εσύ και μόνο.Όταν δεν έχεις αυτό το κάτι που θα εμποδίσει τον άλλο να κάνει ότι έκανε,δεν θα το έχεις ποτέ μαζί του.Φύγε και μην κοιτάς πίσω.Το να κοιτάς πίσω μόνο αδυναμία δείχνει.Και η αδυναμία κάτω απο καμμία συνθήκη δεν θα κάνει κάποιον να μείνει μαζί σου.Υπάρχει λόγος που τα μάτια μας κοιτούν προς μία κατεύθυνση και ποτέ δυο.Πάντα μπροστά.Πάντα να αφήνεις το παρελθόν πίσω και πάντα να είσαι έτοιμος για ένα νέο ξεκίνημα.Πάντα να θες το νέο, την νέα πρόκληση γιατί έτσι θα μείνεις ζωντανός.Ο θάνατος κρύβεται στην στασιμότητα, στην ρουτίνα, στον εφησυχασμο και στην επανάληψη.Ο άνθρωπος ,το πνεύμα του έχει δημιουργηθεί για να εξελίσσεται.Και ποτέ κανείς και τίποτα δεν εξελίσσεται μέσα απο την ασφάλεια και τις ευκολίες που φέρνει μια ήρεμη επαναλαμβανόμενη και σταθερή ζωή.Οι μεγάλοι πολιτισμοί διαλύθηκαν απο μέσα πρώτα και μετά εμφανίστηκε ο τυχαίος παράγοντας που αποτέλεσε την αφορμή για την καταστροφη.Ετσι συμβαίνει και με τους ανθρώπους.Οι άνθρωποι λοιπόν, πρώτα διαλύονται εσωτερικά και μετά απλά εμφανίζεται η αφορμή της κατάρρευσης τους που μπορεί να είναι ένα γεγονός, ένας έρωτας ή μια άσχημη επιλογή στην ζωή τους.Πάντα όμως αυτό είναι μια αφορμή που απλά ξεγυμνώνει την πνευματική κατάσταση ενός ανθρώπου.

Μας έκλεψαν τις άγκυρες της ζωής μας.

Πραγματικά άσχημο πράγμα ο χρόνος.Σκληρός, άκαμπτος,ασταμάτητος.Φεύγει και δεν μας αφήνει τίποτα άλλο εκτός από τις αναμνήσεις μας, άλλοτε ευχάριστες άλλοτε δυσάρεστες, γλυκόπικρες, αγαπημένες, πολύτιμες. Όμως όλοι έχουμε σε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας τις αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων. Όταν τις αναλογιζόμαστε νοιώθουμε πως τότε ο χρόνος περνούσε πολύ πιο αργά και η μέρα κρατούσε περισσότερο. Καταλαβαίναμε τις εποχές του χρόνου, το χειμώνα, την άνοιξη και το καλοκαίρι. Τις αργίες και τις διακοπές. Τα βράδια που ο πατέρας μας έλεγε ιστορίες και η μητέρα μας μαγείρευε στην κουζίνα. Από ένα σημείο όμως και μετά ο χρόνος επιτάχυνε, κυλούσε πιο γρήγορα και εμείς βρισκόμαστε σε ένα σημείο της ζωής μας χωρίς καν να καταλάβουμε τον χρόνο που πέρασε μέχρι τώρα. Δεν είναι άπλα ότι τα παιδικά χρόνια είναι τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια του ανθρώπου. Δεν είναι ότι σαν παιδιά αντιλαμβανόμασταν τον χρόνο διαφορετικά με την ανυπομονησία να μεγαλώσουμε. Είναι που μας έκλεψαν τις άγκυρες του νου μας.

Το μυαλό μας είναι μια εξαιρετικά πολύπλοκη μηχανή. Σπουδαία. Εκπληκτική. Στην διάρκεια της ζωής μας προσπαθούμε να χωνέψουμε και να μάθουμε να ζούμε με μια πολύ ασαφή και αόρατη διάσταση του σύμπαντος. Τον χρόνο. Στην προσπάθεια του αυτή λοιπόν το ανθρώπινο μυαλό προσπαθεί να διαχωρίσει τον χρόνο σε ζώνες, σε περιόδους ανάμεσα σε πολύ συγκεκριμένα σημεία αναφοράς.

Αιώνιο καλοκαίρι,ρε!

REGINA CHRISTIE (Eternal Summer)

Τι και αν το καλοκαιράκι τελειώνει.Εμείς ας έχουμε άνοιξη στη καρδιά.Και ελπίδα ,πολύ ελπίδα.Και το φεγγάρι του Αυγούστου που το βλέπουμε όλοι εμείς οι ερωτευμένοι.Να το βλέπουμε συνέχεια ,όλο τον χρόνο.Αγκαλιά να κοιτάμε τον ουρανό που πάνω είναι καρφωμένα με ασημενιες πινεζες τα όνειρα μας.Και όπως περιμένουμε να περάσουν γρήγορα οι καλοκαιρινές μπόρες έτσι να περιμένουμε να φύγουν γρήγορα οι στεναχώριες και τα προβλήματα μας.Η ασφάλεια που μας γεμίζει το πατρικό μας σπίτι στο χωριό…Τέτοια ασφάλεια να νοιώθουμε πάντα.Τα πάρτι οι φίλοι οι μουσικές η ανεμελιά.Δεν υπάρχει λόγος να λείψουν ποτέ από την ζωή μας.Για αυτό σας λέω.Ας είναι η ζωή σας ένα αιώνιο καλοκαίρι.Και κανένα χειμώνα δεν θα φοβηθείτε ποτέ.

Κι όσες φορές και αν σβήσω το φεγγάρι

Εκείνο δεν σβήνει.Διάβαζα πριν λίγο ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε εν μέρη εξωγήινοι.Το υλικό μας ήρθε από μακριά.Νομίζω ότι το πιστεύω.Γιατί εδώ μεγαλώνουμε και χανόμαστε.Το κλίμα σιγά σιγά μας φθείρει μας δηλητηριάζει.Στο τέλος δεν μένουν και πολλά πέρα από τη αγωνιώδη προσπάθεια μας να κερδίσουμε υστεροφημία, να ζήσουμε όσο το δυνατόν πιο πολλά και πιο έντονα.Έτσι αναζητάμε την επιτυχία, τα λεφτά την ηδονή και πιστεύοντας ότι αξίζουμε για την τέλεια αγάπη την γυρεύουμε.

Θεωρούμε ότι η ζωή μας χρωστάει και τρέχουμε χωρίς να προσέχουμε καν που πατάμε.Ονειροβατουμε,πατάμε πάνω σε άλλους ανθρώπους και καταστρέφουμε ότι βρεθεί στον δρόμο μας.Φυσικά στο τέλος ανακαλύπτουμε ότι εκείνα που πατήσαμε,αγνοησαμε και δεν δώσαμε ιδιαίτερη σημασία,εκείνα ήταν τα πιο σημαντικά.Αλλά ο χρόνος τελειώνει και πιστεύουμε ότι θα διατηρήσουμε το πνεύμα μας εκεί που θα παμε.Το πνεύμα όμως έχει φύγει από μέσα μας καπου στη πορεία των λανθασμένων επιλογών μας.Καταλήγουμε μόνο με το σώμα που κάποια στιγμή πεθαίνει.Δεν καταλαβαίνουμε ότι μετάνοια και συγχώρεση στο σύμπαν δεν υπάρχει.Υπάρχει όμως διόρθωση.Να αναιρεσω τη κακή επιλογή με μια άλλη καλή.Να κάνω το σωστό και να μην περιμένω να απαλλαγώ από τις ευθύνες με το να αναζητήσω συγχώρεση έξω και πέρα από εμένα.Ο τόπος που καταγόμασταν είναι μακριά.Η δικαιοσύνη του δεν μπορεί πλέον να μας φτάσει.Δεν μπορούμε να λειτουργούμε με κανόνες του τότε.Είμαστε μετανάστες σε μια ξένη γη και είμαστε υποχρεωμένοι να φερόμαστε σωστά.

Ένα φιλί για καληνύχτα

Ας μην πιάσουμε βεβαια και κοριους.Είναι περίεργα τα πράγματα όταν δεν σταματάς λίγο για να ακούσεις την εσωτερική φωνή σου.Γιατι δεν είναι και καμμία εκκωφαντική φωνή.Πρέπει να κάνεις και λίγο ησυχία για να την ακούσεις.Και πρέπει να το κάνεις που και που.Από όλες τις φωνές που ακούς μέσω φίλων και γνωστών,η μόνη που θέλει πραγματικά το καλό σου είναι η εσωτερική σου φωνή.Και σήμερα το μόνο που δεν είναι εύκολο είναι να ακούς ακριβώς αυτή την φωνή.

Δεν με νοιάζει που είσαι,εγώ για παράδειγμα θα μπορούσα να είμαι πάνω σε ένα αστέρι,χιλιάδες έτη μακριά σου.Η αγάπη μου μπορεί να μην μπορούσε να φωνάξει τόσο δυνατά ώστε να την ακούσεις,να είναι πρακτικά αδύνατο να σε αγκαλιάσει.Όμως δεν παύει να υπάρχει και γνωρίζοντας οτι τόσο ο χρόνος όσο και η απόσταση είναι κάτι σχετικό θα μπορούσα κάλλιστα να ήμουν η μόνη πραγματική αγάπη που έχεις.Σε αυτό το μέρος το σχετικά έρημο και σχεδόν άγονο υπάρχει ένας και μοναδικός λόφος δίπλα από το απλό σπίτι μου όπου εκεί μου αρέσει να βάζω την κεραία της τηλεόρασης μου(έχει καλό σήμα).Τις βραδιές λοιπόν, γιατί έχω και εγώ ήλιο αν και τελευταία τον βλέπω να μεγαλώνει επικίνδυνα και τα απογεύματα καίει περισσότερο από ότι παλιότερα, που κάποια νέφη γαλαξιών δεν καλύπτουν το κομμάτι του ουρανού που βρίσκεσαι,σε ακούω να βαρυγκομας και να παραπονιέσαι.

Στους γονείς οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους το ευ ζην.Το ζην όμως τι είναι;

Θέλω να σας εξηγήσω τι είναι το αίμα.Όχι την χημική του σύσταση,αλλά την σημασία του.Αίμα είναι,οικογένεια,είναι δεσμοί.Φιλία, αγάπη,ίσως και μίσος.Είναι ζωή και πάνω από όλα είναι εκείνο που δεν σταματά να κυλάει μέσα μας.Είναι ένα ποτάμι μέσα στο οποίο υπάρχει ψυχή, υπάρχει πνεύμα υπάρχει ορμή.Όσο κυλάει υπάρχει ελπίδα.Ακριβώς.Για να έχει κάποιος ελπίδα, μόνο αυτό χρειάζεται.Αίμα να κυλάει μέσα του.Τι άλλο υπάρχει για να μας επιτρέψει να συνεχίσουμε;Να ονειρευτούμε;Να παλέψουμε σαν λιοντάρια για αυτό που εμείς πιστεύουμε ότι αξίζει;Κάθε μέρα βλέπουμε τόσο πολύ αίμα.Μα αντί να μας υπενθυμίζει την θνητότητα μας και τους φόβους μας ,δεν είναι πιο σωστό να μας θυμίζει ότι παντού,μα παντού υπάρχει ζωή;Στην γη και στον ουρανό, στο χώμα και την θάλασσα,μέσα στην ίδια την καρδιά μας.Το αίμα μας είναι τόσο κόκκινο, τόσο λαμπερό τόσο ζεστό.