Στους γονείς οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους το ευ ζην.Το ζην όμως τι είναι;

Θέλω να σας εξηγήσω τι είναι το αίμα.Όχι την χημική του σύσταση,αλλά την σημασία του.Αίμα είναι,οικογένεια,είναι δεσμοί.Φιλία, αγάπη,ίσως και μίσος.Είναι ζωή και πάνω από όλα είναι εκείνο που δεν σταματά να κυλάει μέσα μας.Είναι ένα ποτάμι μέσα στο οποίο υπάρχει ψυχή, υπάρχει πνεύμα υπάρχει ορμή.Όσο κυλάει υπάρχει ελπίδα.Ακριβώς.Για να έχει κάποιος ελπίδα, μόνο αυτό χρειάζεται.Αίμα να κυλάει μέσα του.Τι άλλο υπάρχει για να μας επιτρέψει να συνεχίσουμε;Να ονειρευτούμε;Να παλέψουμε σαν λιοντάρια για αυτό που εμείς πιστεύουμε ότι αξίζει;Κάθε μέρα βλέπουμε τόσο πολύ αίμα.Μα αντί να μας υπενθυμίζει την θνητότητα μας και τους φόβους μας ,δεν είναι πιο σωστό να μας θυμίζει ότι παντού,μα παντού υπάρχει ζωή;Στην γη και στον ουρανό, στο χώμα και την θάλασσα,μέσα στην ίδια την καρδιά μας.Το αίμα μας είναι τόσο κόκκινο, τόσο λαμπερό τόσο ζεστό.

Γιατί αρρωσταίνουν οι άνθρωποι; Πως μπορούμε να θεραπευτούμε; (Μέρος 2ο)

Του καθηγητή μου,

Σαλτού Γεράσιμου

Ψυχολόγου

Συνεχίζοντας την αναφορά μας στα αποτελέσματα της έρευνας του Ρίκε Γκέερτ Χάμερ και του Κλωντ Σαμπά, θα πάρουμε απαντήσεις, εν πρώτοις σε ένα καίριο ερώτημα που αφορά όλους τους ανθρώπους: «Γιατί πεθαίνουμε από τις ασθένειές μας;»

Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, μας λένε οι ερευνητές, πρέπει να καταλάβουμε, με ποιο τρόπο επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μας τις πληροφορίες που φτάνουν σ’ αυτόν. 

 

Ένα από τα χαρακτηριστικά του εγκεφάλου είναι ότι δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε μια πραγματική και μια φανταστική, εικονική ή συμβολική πληροφορία (εμπειρία).

 Για να γίνει πιο κατανοητό, ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα:

– Εάν ξαφνικά βρεθείτε όρθιος στο χείλος της χωρίς παραπέτο στέγης ενός 20όροφου κτιρίου, ο εγκέφαλός σας θα ερμηνεύσει αυτήν την κατάσταση ως πραγματικό κίνδυνο. Αυτόματα, θα ενεργοποιήσει μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων και ανακλαστικών συμπεριφοράς (αύξηση της αδρεναλίνης, επιτάχυνση του καρδιακού παλμού, άγχος, ίλιγγος, κ.λπ.). Εδώ, έχει επεξεργαστεί μια πραγματική εμπειρία.

Το σύνδρομο του Ιππότη

Περασμένες μέρες δόξας που δεν υπάρχουν πια.Κάποτε εμείς κυβερνούσαμε τον κόσμο,σφυρηλατούσαμε τους δεσμούς που τον κρατούσαν όρθιο.Μας σέβονταν και μας φοβούνταν.Τα μέρη που χύναμε το αίμα μας ήταν μέρη ιερά, ιστορίες θάρρους και αυταπάρνησης ήταν το κληροδότημα μας,η παρακαταθήκη μας στα παιδιά του κόσμου που μεγάλωναν.Η τιμή ,η δικαιοσύνη,η προστασία του αδύνατου απέναντι στην αδικία που γεννούσε η δύναμη ήταν οι σελίδες του ιερού μας βιβλίου, εκείνου που μιλούσε για ανθρωπιά, για εμπιστοσύνη, για καλοσύνη και ελπίδα.Μας χτυπούσαν αλλά δεν λυγίζαμε,μας σκότωναν αλλά δεν φοβόμασταν,μας κυνηγούσαν αλλά είμασταν εκεί που έπρεπε,πάντα στο πλευρό εκείνου που χρειαζόταν το ατσάλι μας και την φωτιά της καρδιάς μας.

Και έπειτα ήρθαν τα σκοτεινά χρόνια.Τα χρόνια της μηχανής και της προόδου, της παραφροσύνης του ανθρώπινου μυαλού.Υπόταξαν το σίδερο και το ατσάλι,το φως και τον κεραυνό,τον άνεμο και το νερό.

Και τα έστρεψαν εναντίον μας.

Η δύναμη και οι ικανότητες δεν έφταναν πια για έναν πολεμιστή να επιβιώσει και να κάνει αυτό που έπρεπε.Ήταν η ώρα των δειλών όπου με ένα κομμάτι μέταλλο μπορούσαν να διαπεράσουν και την πιο δυνατή καρδιά,να διαλύσουν μυς από ατσάλι καταστρέφοντας τους με σφαίρες και βόμβες.Να ρημάξουν τάγματα μας που οι ιστορίες τους ταξίδευαν από στόμα σε στόμα εδώ και ατέλειωτους αιώνες.Η τιμή και το καθήκον γινόταν ένα με κουβάρια από σπασμένα κόκαλα και κουρελιασμένη σάρκα.Το αίμα μας που κυλούσε μέσα σε περήφανες,γεμάτες από αγάπη και γενναιότητα καρδιές,τώρα πότιζε το κρύο χώμα που σιγά σιγά μας σκέπαζε μέχρι να χαθούμε για πάντα.

Αλλά και τότε δεν το βάλαμε κάτω.Δεν τα παρατήσαμε, δεν υποχωρήσαμε, δεν επιτρέψαμε στον φόβο να λυγίσει τις καρδιές και το μυαλό μας.

Η περηφάνια του να περπατάς στα δυο πόδια σου.

Όταν είσαι άνθρωπος,όχι το είδος του θηλαστικου ,άνθρωπος με την πνευματική έννοια να το φωνάζεις.Ίσως και να χρειάζεται που και που μπας και παραδειγματισει και κανέναν.Όταν είσαι περήφανος για τον εαυτό σου ή για το παιδί σου δικαιουσε νομίζω να το λες.Όχι και να κάνεις καμμία παρέλαση αλλά να το πεις.Όταν σε πρόδωσε κάποιος ή κάτι παρόλο που δεν θα βγεις να το φωνάξεις θα το εξομολογηθείς σε κάποιον φίλο σου.Όταν είσαι επιστήμονας και κάνεις κάποια ανακάλυψη θα το ανακοινώσεις.

Μπορείς να μου πεις για ποιόν λόγο να βγει κάποιος να ανακοινώσει ότι είναι ομοφυλόφιλος;Όχι, τον λόγο καλύτερα να κάνει παρέλαση για αυτό.Αυτό δεν είναι δημοκρατικό.Ας βγούν και οι ετεροφυλόφιλοι,ας βγουν και οι αυνανιστες να κάνουν παρελάσεις.

Εγώ δεν είδα ανθρώπους να φωνάζουν με περηφάνεια κάτι που πρέπει να βγεις να το φωνάξεις.Είδα ανθρώπους κομπλεξικους,εμφανώς με αίσθηση υποτίμησης και έλλειψη αυτοεκτίμησης να θέλουν να πείσουν τον κόσμο για κάτι που σύμφωνα με τους ίδιους πάντα είναι αυτονόητο και φυσιολογικό όπως ο ήλιος που βγαίνει κάθε μερα από την Ανατολή.Λυπάμαι που είδα και πολιτικούς οι οποίοι σαφώς και αντλούν ψήφους(και μάλιστα φανατικούς) από αυτήν την κοινότητα.

Το έχω ξαναπεί.Άνθρωποι μαύροι,άσπροι ,δεξιοί και κομμουνιστές, όλοι νομίζουν ότι έχουν κάτι μοναδικό που πρέπει να προασπίσουν.Μόνο που πάνω στην γη δεν υπάρχει τίποτα που η φύση η ο Θεός αν θέλετε θεωρεί μοναδικό.Ούτε χρώμα ούτε ιδεολογίες ούτε θρησκείες και σαφώς ούτε θεωρίες.Όπως έλεγε και ένας γνωστός,σημαντικός να γίνεσαι και όχι γραφικός.

Καλώς ήρθες στην χώρα του «ποτέ».

Στην χώρα του ποτέ που ποτέ δεν πήγες.Στα εδάφη που ποτέ δεν έφτασες και στις όχθες που ποτέ δεν είδες.Αν υπάρχει κάτι που μετάνιωσα ήταν εκείνο το ποτέ που δεν επέλεξα.Στην σύντομη ζωή είναι ανόητο να λες ποτέ.Στην θνητή ύπαρξη σου δεν υπάρχει τέτοια λέξη.Αντικατέστησε την με το πάντα.Πάντα θα παθαίνεις,πάντα θα πέφτεις και πάντα θα σηκώνεσαι.Πάντα θα αγαπάς και πάντα θα νοιώθεις προδομένος.Πάντα θα υπάρχει κάτι που θα θες και πάντα η ζωή δεν θα είναι εκείνη που περιμένεις.Σε μια ζωή του πάντα το ποτέ δεν έχει θέση.Κοροϊδεύεις τον εαυτό σου,δαγκώνεις την ίδια σου την γλώσσα.Στην χώρα του ποτέ ποτέ δεν έμελλε να πας.Θα την ονειρεύεσαι και θα την φοβάσαι.Θα την ποθείς μα κυρίως δεν θα την γνωρίσεις ποτέ.Ποτέ;Ακόμα πιστεύεις πως υπάρχει αυτή η λέξη;

Και αν ξέχασες ποιος είσαι δεν πειράζει

Αλήθεια δεν πειράζει,όσο υπάρχουν εκείνοι δίπλα σου που θα στο θυμίσουν.Γιατί τελικά,το να μην χάσεις τον εαυτό σου είναι από τα πιο σημαντικά στην ζωή.Και ο μόνος τρόπος για να το αποφύγεις είναι να έχεις δίπλα σου ανθρώπους αληθινούς,που σε αγαπούν .Έτσι την στιγμή που θα λυγίσεις ή θα χάσεις τον εαυτό σου στο ατελείωτο πανηγύρι των επιθυμιών,θα υπάρχει για εσένα μια φωνή που δεν θα πνίγεται από τον θόρυβο των σκέψεων σου.

Είναι ανθρώπινο να χάσεις τον εαυτό σου,να.ξεχάσεις ποιος είσαι και που πηγαίνεις.Η αγάπη όμως θα σε βοηθήσει να μην χαθείς.Να μην ακολουθήσεις το μονοπάτι που πήραν κάποιοι,ένα μονοπάτι δίχως επιστροφή.Γιατί εκεί έξω,στα κρύα σκοτάδια του κόσμου, η αμφίβολια στοιχίζει.

Γιατί αρρωσταίνουν οι άνθρωποι; (Μέρος 1ο)

Του καθηγητή μου,

Σαλτού Γεράσιμου

Ψυχολόγου

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου, είναι να αντιστέκεται στις αλλαγές, σε κάθε καινούργιο. Αυτό το παρατηρούμε συχνάκις κατά τη διαδικασία της Ψυχοθεραπείας, όπου ενώ κάποιος διαπιστώνει ότι η νέα οπτική που βλέπει τα πράγματα (ερμηνεύει), φέρνει θετικά αποτελέσματα, εντούτοις δυσπιστεί σ’ αυτή την πραγματικότητα και είναι επιφυλακτικός.

Αυτό συμβαίνει γιατί προφανώς του είναι δύσκολο να πιστέψει ότι μπορεί να λειτουργήσει και με άλλον τρόπο – σκεφτείτε, μέχρι τώρα είχε μάθει να κινείται μέσα σ’ ένα γνωστό πλαίσιο, παρόλο που δεν αισθάνονταν και τόσο ευτυχής, είχε αποδεχτεί την κατάσταση και όλα του ήταν οικεία- επίσης, κάπου ίσως ασυνείδητα φοβάται ότι η προσωπική του εξέλιξη, (υπέρβαση, ανατροπή των ήδη παγιωμένων στάσεων/συμπεριφορών) θα επιφέρει πόνο και τέλος γιατί η προσαρμογή στις νέες «ιδέες», πέραν του χρόνου που απαιτείται, δημιουργεί εσωτερικές συγκρούσεις.

Η μαλθακοποίηση των αγοριών

Ίσως να ανήκω στη τελευταία γενιά αγοριών όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια στην αλάνα, την βρομιά, την αντιπαλότητα και το βουνό. Δεν υπήρχε μέρα που να μην επιστρέφω στο σπίτι βρόμικος και με εκδορές σε όλο το σώμα μου. Ιδιαίτερα την καλοκαιρινή περίοδο, ξεκινούσαμε από το πρωί τις δραστηριότητες και τελειώναμε αργά το βράδυ, ακούραστοι και ανεξάντλητοι από ενέργεια. Παίζαμε ποδόσφαιρο, ποδήλατο, καλαθοσφαίριση, κρυφτό, κυνηγητό και κάναμε κάθε λογής παιδικές μπαγαποντιές και αταξίες. Αρπάζαμε μούρα και δαμάσκηνα από τις αυλές, επισκευάζαμε μόνοι μας τα ποδήλατά μας, φτιάχναμε ξίφη από σανίδες και δόρατα από χοντρά κλαδιά και παλεύαμε μεταξύ μας. Στο σχολείο υπήρχε αντιπαλότητα και ανταγωνισμός, μπορεί να είχε και νταήδες, αλλά μαθαίναμε να τους αντιμετωπίζουμε. Γενικά δεν ήμασταν τόσο ευαίσθητα παιδιά, ούτε παίρναμε βαριά ο,τι μας έκαναν, το ξεπερνούσαμε γρήγορα. Σήμερα θα μας χαρακτήριζαν αγροίκους και απολίτιστους. Όμως παρά τις σκανδαλιές και το θράσος που υπήρχε μεταξύ μας, διαπνεόμασταν από ένα σεβασμό και φρόνιμο ήθος, για να χρησιμοποιήσω λόγια του Κολοκοτρώνη περί φρονίμου ελευθερίας, προς τους μεγαλύτερους, τους δασκάλους, τα όργανα της τάξης και τους γονείς μας. Δεν θέλω να εξιδανικεύσω εκείνη την εποχή και τη γενιά μου, αλλά δεν μπορώ να πω ότι σήμερα είναι καλύτερα τα πράγματα.

Βροχή

Μια φορά εδώ ήταν αλλιώς.Τα ξασπρισμένα σεντόνια της άμμου ήταν πράσινο,και ο ήχος του σκληρού ανέμου ήταν γέλια.Ναι εδώ κάποτε υπήρχαν και άνθρωποι.Ζούσαν ευτυχισμένοι,φαντάζομαι,καθώς γεύονταν τις ευλογίες της ζωής που τυχαία επιλέχθηκαν.Δεν θα είχε συνεπώς τόση ησυχία.Ούτε τόση εκκωφαντική ηρεμία.Το χώμα δεν ήταν σκληρό και τα χείλια μου όχι διψασμένα.Ξέρω όμως εγώ;Κάποτε εδώ ήταν διαφορετικά.Το ξέρω το νοιώθω.Τώρα όμως είμαι εδώ παρατημένος.Δεν μπορώ να πάω και αλλού,δεν μπορώ να κουνηθώ.

Τα χρόνια με ξεγέλασαν και με προσπέρασαν.Έτρεξα όσο μπορούσα αλλά πάλι έμεινα πίσω.Πάντα γίνεται αυτό όχι μόνο για εμένα.Το μέρος αυτό μόνο βιάστηκε να προχωρήσει προς κάτι κρύο και στεγνό,παγερά αδιάφορο.Αυτή η αίσθηση του ονείρου επιστρέφει κάθε φορά που ξυπνάω.Δεν ξεθωριάζει πριν κλείσω τα μάτια μου το βράδυ.Ένα βράδυ κρύο,σιωπηλό παράξενα απόκοσμο.Κάποτε δεν ζούσα έτσι.

Οι έσχατοι καιροί κάθε εποχής σε επανάληψη

Σκλάβοι της εποχής είμαστε όλοι.Των συνηθειών και των ειδώλων που εμείς στήσαμε.Η ζωή μας οδεύει προς μια παθητική στάση προς μια έλλειψη δράσης.Χρησιμοποιούμε το σώμα μας ελάχιστα και ενώ δουλεύουμε το μυαλό μας,δεν είναι αυτο που θα μας προδώσει τελικά.Ασε που και αυτό για άλλους το έχουμε και δουλεύει.Για πάσης φύσεως αφεντικά,στην δουλειά την προσωπική μας ζωή (υπάρχουν και εκεί αφεντικά) στις κοσμοθεωρίες της εποχής.Ο Α ήταν αριστερός,αγωνιστής πρόσφερε στο κόμμα του.Ο Β ήταν δεξιός,πατριώτης είχε αρχές και αξίες όσο λίγοι.Τι κοινό έχουν ο Α και ο Β;Πέθαναν και οι δυο από έμφραγμα στα 45 τους.Τους θαψανε και ξεχάστηκαν.Εζησαν πιστεύοντας ότι βρίσκονται στο σωστό δρόμο.Στο τέλος όμως δεν τους βοήθησε καμμία ιδεολογία,καμμία αλήθεια για να γλυτώσουν.Τους πρόδωσε εκείνο που θεώρησαν πως ήταν υποχρεωμένο να τους υπηρετεί.Το ίδιο τους το σώμα.