Ο πάγος έλιωσε στο μικρό του χέρι.Ήταν κρύος όπως ο θάνατος του και εφήμερος όπως η ζωή του.
“Δεν κλαίμε για κάτι που τελειώνει” υπενθύμισε στον εαυτό του.”Κλαίμε μόνο για ότι αξίζει και δεν υπάρχει καμία αξία στο τέλος”.
Ακούμπησε στο ξύλο και περπάτησε λίγο ακόμα.”Είναι τόσο όμορφα αυτά που κρύβονται πίσω από εσένα”,μονολόγησε.”Επιτέλους θα σε γνωρίσω.Θα απολαύσω μια χορταστική ματιά πάνω σου,σε όλη την απέραντη έκταση της ύπαρξης σου,πριν η ψυχή μου βουτήξει στην παγωμένη λίμνη της αμνησίας και ξαναγεννηθώ σε ένα νέο σώμα.”
Έτσι,έσβησε.Τι κρίμα όταν σβήνει μια ζωή,τι σπατάλη.
«Τα δάκρυα μου είναι ένα πέλαγος και το καράβι της καρδιάς μου θα πάει στο πιο απάνεμο λιμάνι,εκει που θα μπορέσει να βρει ασφάλεια,αγάπη και συντροφιά.Γίνε ο φάρος μου,ο σηματοδότης μου γιατί έχω περιπλανηθεί πολύ και το σκοτάδι πλησιάζει.»
