Μια σταγόνα παρελθόν να ξεδιψάσει η ψυχή μου

Ζούμε στο παρόν,πάντα.Κοιτάμε το μέλλον και τις δύσκολες στιγμές αναπολούμε το παρελθόν.Το παρελθόν ειναι που μας δίνει δύναμη αλλά και που μας την παίρνει πίσω.Προσπαθούμε να προσδιορίσουμε το παρόν,πάντα με βάση το παρελθόν μας.Ετσι,αλλάζουμε την πραγματικότητα μας,την διαστρεβλώνουμε και την κάνουμε μια φυσική συνέχεια του χθες.Ειναι όμορφο αυτο όμως γιατι μας χαρίζει μια αυθεντικότητα που αλλίως δεν θα είχαμε.Γιατί θα είμαστε πάντα εκείνο το παιδί που περιμένει να πέσει απο το μηχάνημα αυτη η πολύχρωμη μπαλίτσα με το δωράκι.Ετσι όπως περιμέναμε τότε ,περιμένουμε και τώρα όλα τα ευχάριστα και δυσάρεστα «δώρα» που μας επιφυλάσει η ζωή.Περιμένουμε το άγνωστο με μια νότα αισιοδοξίας και ελπίδας αλλα και με τις γροθιές μας σφιγμένες ώστε να προετοιμαστούμε για τα πάντα.Το μυστικό;

Ανάμεσα σε εμας και το μηχάνημα,δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

Ανάμεσα στην αιτία και το αποτέλεσμα δεν μεσολαβεί τίποτα απολύτως.Κανείς άλλος άνθρωπος,αντικείμενο ή θεική δύναμη δεν ανακατεύεται στην σχέση μας με το μηχάνημα.Άσχετα με το τι φαίνεται θα μπορούσαμε να ρίξουμε ενα νόμισμα πολλές φορές και το δωράκι μας να άλλαζε χωρίς κάποιο απώτερο λόγο ή σκοπό.Με την ίδια πράξη,διαφορετικό αποτέλεσμα.Τώρα σκέψου οτι το μηχάνημα με τις πολύχρωμες μπάλες ειναι το σύμπαν και το νόμισμα που ρίχνεις ειναι μια πράξη σου.Περιμένεις μια ανταπόδοση.Μια ανταμοιβή,ενα αποτέλεσμα.Θυμάσαι άραγε το περιεχόμενο του δώρου που επαιρνες όταν ήσουν μικρός,ή αυτο που σου έχει μείνει ειναι μόνο η προσμονή,το να περιμένεις κάτι νέο,όσο μικρό ή ευτελές τελικά και αν ήταν;Θυμάσαι το μηχάνημα και αυτα που υποσχόταν,θυμάσαι και την προσμονή.