Που όμως δεν θα ξεθωριάσουν ποτέ τελείως.Τα χρόνια περνούν όμως στο μυαλό μας μένουν κάτι βράδια και κάτι πρωινά.Κάτι εικόνες και κάποιες μυρωδιές.Μουσικές και γέλια.Και όλα αυτά σαν απο πείσμα το μυαλό μας αρνείται να τα ξεχάσει,να τα διαγράψει ώστε να αδειάσει το μέρος για κάτι περισσότερο σημαντικό.Όμως υπάρχει αλήθεια πιο σημαντικό από εκείνες τις στιγμές,τις μακρινές στιγμές όπου ο νους μας επιστρέφει ξανά και ξανά όταν θέλει να νοιώσει κάτι όμορφο,ευχάριστο και νοσταλγικό;Μάλλον όχι,γιατί για αυτες τις αναμνήσεις στην πραγματικότητα ζούμε,αξίζει να ζούμε και τελικά εξαιτίας τους το ταξίδι μας ειναι τόσο πολύτιμο.
Αγαπάμε όταν αγαπάμε,γελάμε όταν το νοιώθουμε και ρουφάμε κυριολεκτικά αυτες τις ανάσες ευτυχίας για όταν θα το έχουμε περισσότερο ανάγκη.Όταν θα πρέπει να αναλογιστούμε γιατί παλεύουμε,γιατι επιμένουμε στον δρόμο που βρισκόμαστε, όταν θα πρέπει να πάρουμε κουράγιο και δεν θα ειναι κανείς εκει για να μας σηκώσει.Όταν θα πρέπει να σηκωθούμε μόνοι μας με μόνη συντροφιά εκείνες τις ασήμαντες αναμνήσεις.Ενα χαρτί που τσαλακώνεται,μια φωτιά που ανάβει,ενα ζεστό πιάτο με το αγαπημένο μας φαγητό,ένα γνώριμο τρυφερό χέρι που μας κρατάει,μια αγκαλιά που τόσο θα ειχαμε ανάγκη και αυτή την στιγμή.Όλα αυτα λοιπόν,θα δηλώνουν παρόν στην πολύπλοκη ζωή μας με τον πιο απλό και ανθρώπινο τρόπο.Τόσο ζεστά και τόσο γλυκά,όσο μια απαλή καληνύχτα.
kostas drosakis 