Μας έκλεψαν τις άγκυρες της ζωής μας.

Πραγματικά άσχημο πράγμα ο χρόνος.Σκληρός, άκαμπτος,ασταμάτητος.Φεύγει και δεν μας αφήνει τίποτα άλλο εκτός από τις αναμνήσεις μας, άλλοτε ευχάριστες άλλοτε δυσάρεστες, γλυκόπικρες, αγαπημένες, πολύτιμες. Όμως όλοι έχουμε σε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας τις αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων. Όταν τις αναλογιζόμαστε νοιώθουμε πως τότε ο χρόνος περνούσε πολύ πιο αργά και η μέρα κρατούσε περισσότερο. Καταλαβαίναμε τις εποχές του χρόνου, το χειμώνα, την άνοιξη και το καλοκαίρι. Τις αργίες και τις διακοπές. Τα βράδια που ο πατέρας μας έλεγε ιστορίες και η μητέρα μας μαγείρευε στην κουζίνα. Από ένα σημείο όμως και μετά ο χρόνος επιτάχυνε, κυλούσε πιο γρήγορα και εμείς βρισκόμαστε σε ένα σημείο της ζωής μας χωρίς καν να καταλάβουμε τον χρόνο που πέρασε μέχρι τώρα. Δεν είναι άπλα ότι τα παιδικά χρόνια είναι τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια του ανθρώπου. Δεν είναι ότι σαν παιδιά αντιλαμβανόμασταν τον χρόνο διαφορετικά με την ανυπομονησία να μεγαλώσουμε. Είναι που μας έκλεψαν τις άγκυρες του νου μας.

Το μυαλό μας είναι μια εξαιρετικά πολύπλοκη μηχανή. Σπουδαία. Εκπληκτική. Στην διάρκεια της ζωής μας προσπαθούμε να χωνέψουμε και να μάθουμε να ζούμε με μια πολύ ασαφή και αόρατη διάσταση του σύμπαντος. Τον χρόνο. Στην προσπάθεια του αυτή λοιπόν το ανθρώπινο μυαλό προσπαθεί να διαχωρίσει τον χρόνο σε ζώνες, σε περιόδους ανάμεσα σε πολύ συγκεκριμένα σημεία αναφοράς. Σημεία που για να είναι άξια σαν στοιχεία αναφοράς θα πρέπει να αποτελούν κάτι σπουδαίο για τον άνθρωπο, ένα σημαντικό γεγονός που συνέβη, σημαντικό για τον εκείνον που το βιώνει και όχι απαραίτητα αντικειμενικά σημαντικό. Σε εκείνα τα σημεία λοιπόν το ανθρώπινο μυαλό ρίχνει άγκυρες και μετράει, ποσοτικοποιεί τον χρόνο πριν από το σημείο αυτό και μέχρι το επόμενο σημείο «άγκυρα». Με λίγα λόγια οι άγκυρες είναι σημαντικά σημεία της ζωής κάθε ανθρώπου που τα χρησιμοποιεί το ανθρώπινο μυαλό ως αναφορά ώστε να αντιληφθεί και να βιώσει την ακαθόριστη και πολύ θολή διάσταση του χρόνου. Χωρίς τα σημεία αυτά, τις άγκυρες ,ο νους δεν μπορεί να αντιληφθεί το πέρασμα του χρόνου και τα δέκα χρόνια μπορούν κάλλιστα να φανούν σαν ένα στην αντίληψη ενός ατόμου. Τι είναι αυτό όμως που μας κλέβει τις άγκυρες αυτές και κατά συνέπεια την βιωματική εμπειρία της ακολουθίας του χρόνου;

Με λίγα λόγια, ο σημερινός πολιτισμός μας και ο τρόπος ζωής του. Στον βομβαρδισμό πληροφοριών που λαμβάνει ο μέσος άνθρωπος σήμερα από την τηλεόραση, το ίντερνετ,    τον σύγχρονο φρενήρη τρόπο ζωής του, την εξέλιξη στις μετακινήσεις του, στην διαθεσιμότητα /πρόσβαση και απίστευτη ποικιλία  τρόπων ψυχαγωγίας και διασκέδασης. Σε αυτόν τον απίστευτο αριθμό πληροφοριών που το μυαλό δέχεται καθημερινά και στην προσπάθεια αφομοίωσης τους ,χάνει την ικανότητα του να δίνει την σωστή σημασία εκεί που πρέπει και την ανάλογη βαρύτητα, ομαδοποιώντας απλά τα διάφορα γεγονότα που συναντάει σε μια ακαθόριστη ζώνη σημαντικότητας ώστε να προχωρήσει στα επόμενα. Χάνει το μέτρο και την ουσία στο τι εστί σημαντικό και τι όχι.

Με την απουσία κομβικών σημείων στην πορεία της ζωής ενός ανθρώπου χάνονται και οι άγκυρες με τις όποιες το μυαλό αντιλαμβάνεται τον χρόνο. Στην σημερινή εποχή τα μόνα κομβικά σημεία που πλέον το μυαλό επιμένει να κρατάει είναι τα δύο πιο σημαντικά γεγονότα στην ζωή κάθε ανθρώπου. Η ζωή και ο θάνατος. Έχουμε πλέον φτάσει στο σημείο να μετράμε τον χρόνο με αυτές τις δυο τελευταίες άγκυρες που έχουν απομείνει. Έτσι ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο, ο χρόνος χάνει την σπουδαιότητα του και γίνεται μια ομοιόμορφη μάζα γεγονότων που διόλου απασχολεί στην ουσία πραγματικά το νου του ανθρώπου. Το μυαλό από ένα εργαλείο βιώματος έχει μετατραπεί σε ένα όργανο υποδοχής και ταξινόμησης πληροφοριών σε μια ζώνη άγνωστης σημαντικότητας. Που ενώ η γνώση μας υπενθυμίζει το σημαντικό, το μυαλό μας το αγνοεί επιδεικτικά ώστε να κάνει χώρο για την επόμενη άχρηστη πληροφορία.

Κάποτε όταν ο ήλιος έδυε επιστρέφαμε στο σπίτι γεμάτοι εμπειρίες αληθινές και μερικές φορές με γεγονότα που θα μας βοηθούσαν να αντιληφθούμε το προσωπικό μας ταξίδι στον χωρόχρονο της ζωής μας. Γνωρίζαμε τι ήταν σημαντικό και τι όχι. Και γύρω από αυτό, το μυαλό μας έχτιζε αθόρυβα μια ακόμα άγκυρα που θα την χρησιμοποιούσαμε σαν ένα σημείο αναφοράς για το μέλλον. Σήμερα τίποτα πλέον δεν μας κάνει εντύπωση, τίποτα δεν μας κάνει αληθινά χαρούμενους αλλά μόνιμα δυστυχισμένους για μια απώλεια που ούτε καν μπορούμε καλά καλά να συνηδητοποιησουμε.Και αν κάποτε νομίζαμε πως είχαμε δικό μας όλο τον κόσμο με μια επαννεγράψιμη κασέτα ήχου με τα έξι επτά αγαπημένα μας τραγούδια, σήμερα έχουμε όλη την μουσική του κόσμου στα χέρια μας και δεν μας κάνει καμία εντύπωση. Και αν κάποτε είχαμε την συντροφιά αληθινών ανθρώπων που μας επηρέαζαν βαθιά, σήμερα μπορούμε να επικοινωνήσουμε με όλο τον κόσμο αλλά χωρίς ουσιαστική επικοινωνία. Κάποτε ζούσαμε τις αλλαγές των εποχών. Σήμερα τις διαβάζουμε από βιβλία. Ο άνθρωπος δεν έχει πλέον ούτε άγκυρα ούτε φάρο για να βρει τον δρόμο του ανάμεσα από θύελλες και καταιγίδες. Πλανιέται σε ένα πλήθος πληροφοριών, ιδεών και πεποιθήσεων από την στιγμή που γεννιέται μέχρι και την τελευταία του ανάσα πάνω στην γη. Χρόνος δεν υπάρχει. Και ίσως όταν ο Αλβέρτο Αϊνστάιν έλεγε πως ο χρόνος δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, πολύ πιθανό να εννοούσε τον χρόνο του χαμένου στην μετάφραση του κόσμου, σύγχρονου ανθρώπου.