Σε ενα σπιτι μακρινο ζουσε ενα μικρο κοριτσι μαζι με τους γονεις της μα η ιστορια δεν ειναι αυτη.Δεν ειναι τοσο απλη αλλα ούτε και τόσο σύντομη.Ζουσε ευτυχισμενη λοιπον σε σπιτι μεγαλο και πλουσιο και ειχε ενα δωματιο γεματο παιχνιδια καθε λογης καθε μορφης απο τα πιο απλα μεχρι τα πιο ακριβα και μεγαλα.Πάνω απο το τζακι υπηρχε άφθονος χώρος για κούκλες και μικρά παιχνίδια,γυαλινες σφαίρες και πολύχρωμα ξύλινα γλυπτά.Την αγαπουσαν τοσο πολυ οι γονεις της που χατηρι ποτε δεν της χαλουσαν.Και ετσι επαιζε με ολα τα παιχνιδια μα αγαπημενο της ηταν μια γυαλινη νεραιδα που σαν διαφανη που ηταν ,οταν κοιταζε μεσα της εβλεπε ολα τα χρωματα του ουρανιου τοξου και ακομα περισσοτερα.Ηταν το αγαπημενο της παιχνιδι και το επαιρνε μαζι της οταν ετρωγε,οταν κοιμοταν η οταν επαιζε στην μεγαλη αυλη μονη της η με τα αλλα παιδια.Μια μερα ο πατερας της αρρωστησε βαρια,η μητερα της εφερε γιατρους απο τα περατα του κοσμου να τον δουν μα κανεις δεν μπορουσε να κανει τιποτα.Θα εφευγε συντομα τους ελεγαν και δεν μπορουσαν να κανουν τιποτα για αυτο.
Το κοριτσι κλεινοταν με τις ωρες στο δωματιο της κλαιγοντας και παρακαλουσε τον θεο να κανει καλα τον πατερα της που τοσο αγαπουσε,ενώ δεν εβγαινε πια στην αυλη να παιξει.Τα αλλα παιδια την εχασαν και δεν την ξαναειδαν ,ολος της ο κοσμος ηταν πια ενα κλειστο δωματιο και οι ωρες που της επετρεπαν να βλεπει τον αρρωστο πατερα της.Καθε μερα τον εβλεπε να φευγει απο κοντα της και καθε νυχτα Συνέχεια
